توبه

من مرتکب یک گناه کبیره شده و الان پشیمانم. دوست دارم توبه کنم، اما شنیده ام که توبه بعد از ۷ ساعت قبول نیست. آیا نمی شود بعد از ۷ ساعت توبه کرد؟

چه موانعی در مسیر سلوک الی الله وجود دارد؟

موانع سیر و سلوک الی الله شامل دو دسته موانع ابتدائی و استدامه ای می شود. موانع ابتدائی باعث می شود فرد نتواند در مسیر سلوک پا گذارد و وارد آن شود. اما موانع استدامه ای، سالک را از ادامه مسیر باز می دارد.

درباره گناه چند سوال داشتم:
الف) آیا فکر کردن به گناه هم گناه محسوب می شود؟
ب) این درست است که برخی از گناهان شصت سال انسان را به عقب می اندازد؟
ج) آیا گناهی داریم که پس از انجام آن هیچ وقت توفیق توبه پیدا نکنیم؟

آیاتی که خدا توبه را نمی پذیرد به همراه علت آن بیان بفرمایید؟

آیا توبه دم مرگ مورد قبول قرار می گیرد؟ موید قرآنی هم بر این موضوع داریم؟

من چند سال قبل مرتکب یک گناه شدم. با یک آقا رابطه جنسی داشتم و توبه کردم ولی هنوز هم نمی دانم که بخشیده شدم یا نه. از طرفی نمی دانم که خدا آبروی مرا در آینده که بخواهم ازدواج کنم حفظ می کند یا نه. از ازدواج ترس دارم چون می ترسم که بفهمند، لطفا کمکم کنید.

طریقه توبه در کسی که گناه سخن چینی انجام داده چگونه است؟ آیا فقط با ندامت و پشیمانی و تکرار نکردن این گناه توبه قبول است یا خیر؟

آیا کسی که پاکدامنی اش را حفظ کرده و گناه نکرده، با کسی که صفحه دلش را گناه آلود کرده و آنگاه توبه کرده، برابر است؟ آیا خدا از حق خودش می گذرد؟ از حق الناس چطور؟ یک. در حقیقت خداوند با توجه به ساختار کامل، عزت مدارانه و کریمانه با (اعطای عقل، این حجت و راهنمای درونی؛ فطرت الهی و وجدان؛ موهبت اختیار؛ راهنمایان بیرونی و ...) برای قرار گرفتن در مسیر عبودیت و بندگی و اطاعت و بمنظور تحصیل کمال و سعادت دنیا و آخرت، انسان را آفرید، نه برای گناه و عصیان و تبعیت شیطان و نفس! قرار بود عقل و فطرت الهی امیر بر همه وجود و قوای نفسانی انسان باشد و نه بالعکس! دو.

چرا گاهی با این که توبه هم می کنیم ولی دلمان باز آرام نمی گیرد؟ علتش آن است که ما به نتایج و ثمرات توبه واقعی توجه نداریم. وقتی به فواید توبه واقعی، علم و آگاهی داشته باشیم آن گاه دل مان هم آرام خواهد گرفت. توبه حقيقى آن چنان انسان گنهكار را دگرگون مى‌كند، كه گويى اصلاً گناه نكرده است.

مگر در جريان خوردن از شجره ممنوعه، آدم و حوا، هر دو توبه نكردند؟ پس چرا در آيه 37 سوره بقره ضمير در "عليه" فقط به حضرت آدم (ع) باز می گردد و در واقع مفرد است؟ ! آيا توبه حوا پذيرفته نشد؟

هر دو توبه کرده اند: «قَالَا رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنفُسَنَا وَ إِن لَّمْ تَغْفِرْ لَنَا وَ تَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسرينَ»؛ گفتند: پروردگارا! ما به خويشتن ستم كرديم! و اگر ما را نبخشى و بر ما رحم نكنى، از زيانكاران خواهيم بود.(1)