عقاید

آیا در بهشت زاد و ولد هست؟ و در آخرت انسانها به همان سن که از دنیا رفته اند محشور می شوند؟ در خصوص اینکه آیا زاد و ولد در بهشت هست یا خیر، پاسخ منفی است، یعنی زاد و ولدی در کار نیست؛ چون زاد و ولد یک حرکت است، یعنی از ترکیب نطفه جنین پدید آید و سپس رشد جنین و سپس زایمان و بعد رشد کودک و ...؛ در حالی که در بهشت رشد و تکامل وجود ندارد، آنجا مقصد است، نه مسیر؛ انسان ها هرگز پیر و سالخورده نمی شوند، پس این که جنینی رشد کند و زاده شود و دوباره بزرگ شود نیز منتفی خواهد بود.

خیلی اتفاقات در جهان رخ می دهد، زلزله، آتش سوزی، سیل و...، اما چرا برخی اتفاقات شایسته اقامه نماز می شوند؟ از طرفی، اصلا این نشانه چه پیامی دارد که باید نماز خوانده شود؟ بحث سر این نیست که نماز های یومیه حق را ادا کرده اند یا نه! سخن در این است که حکمت هر کدام از نماز های واجب متفاوت است. نماز آیات به واسطه چهار چیز واجب می شود: 1- گرفتن خورشید. 2- گرفتن ماه، گر چه مقداری کمی از آنها گرفته شود و کسی هم نترسد. 3- زلزله، اگر چه کسی نترسد. 4- رعد و برق و بادهای سیاه و سرخ و مانند اینها، در صورتی که بیشتر مردم بترسند که بنا بر احتیاط واجب برای اینها هم باید نماز بخواند.

آیا کتاب زندگی (سرنوشت) هر فردی در روز ازل نوشته شده است؟ در مورد کتاب زندگی (سرنوشت) انسان دو تفسیر وجود دارد: 1. تفسیر نخست می‌گوید: سرنوشت قطعی هر کسی از روز نخست (ازل)، بدون اطلاع و حضور او، از طرف خداوند تعیین شده، بنابراین هر کس با سرنوشت معینی، از مادر متولد می‌شود که قابل دگرگونی نیست. هر انسانی نصیب و قسمتی دارد که ناچار باید به آن برسد، چه بخواهد و چه نخواهد. کوشش‌ها برای تغییر سرنوشت بیهوده است. بنا بر این تفسیر،‌ بدیهی است که انسان موجودی مجبور و فاقد اختیار است. بررسی منابع اسلامی نشان می‌دهد این تفسیر مورد تأیید اسلام نیست.

با وجود اینکه معجزه، امری برای ایمان آوردن به خداست، چرا انبیائی که معجزه می کرده اند به بیان خود قرآن، گاهی خودشان هم وحشت زده می شده اند؟

هنگام دعا کردن، مخاطب ما کیست؟ گاهی انسان، خداوند متعال را بطور مستقیم مخاطب خود قرار می دهد و به او عرضِ حاجت می کند، در این صورت، خداوند مخاطب بلاواسطه خواهد بود و همانطور که می فرماید: «ادْعُوني‏ أَسْتَجِبْ لَكُمْ»؛ مرا بخوانيد تا شما را اجابت كنم(1)، دعاهای بنده خویش را اجابت می کند.

افرادی که بدنشان سوزانده می شود عذاب قبرشان چگونه است؟ در پاسخ به سؤال شما گفتنی است: باید بین احکام فقهی و اعتباری و احکام حقیقی تفاوت قائل شد. احکام فقهی و احکام اعتباری که بر لیلة الدفن مترتب هست ـ مثل خواندن نماز وحشت یا نماز لیلة الدفن ـ باید حتماً شبی که میّت را دفن می کنند خوانده شود، نه شبی که از دنیا می رود. بنابراین چند شبی که میّت، دفن نشده مورد نظر نیست. اما به لحاظ حقیقی همین که فرد با حقیقت مرگ روبرو شده، وارد عالم برزخ شد، همان وقت، اولین شبی است که وارد عالم برزخ شده، چه دفن بشود چه نشود.

فلسفه صلوات چیست؟ و چرا ما شیعیان بر محمد و خاندانش درود می فرستیم؟ در ابتدا مقدمه کوتاهی عرض می کنیم: با توجه به اینکه نور وجودی پیامبر (صلی الله علیه و آله) اولین مخلوق است و مخلوقات دیگر از جمله ائمه معصومین (علیهم السلام)، عرش، ملائک و... از نور وجودی حضرت خلق شده اند: «جابر بن عبد اللَّه نقل كرده كه به پيامبر اكرم (صلوات الله علیه) گفتم اوّل چيزى كه خداوند آفريد چه بود؟

آیا مراسم حج یک رسم جاهلی و متعلق به ما قبل اسلام است؟ چه تفاوتی بین کعبه (که نماد پرستش خداست) و پرستش بتها وجود دارد؟ سؤال شما را می توان در حوزه های زير مورد بررسی قرار داد: 1.

شهدا به فاتحه ای که ما برایشان می خوانیم، نیاز دارند یا خیر؟ 1. بر اساس آیات و روایات، مقام شهدای اسلام در عالی ترین و رفیع ترین مقامات قرب الهی یاد شده، چنان که خداوند در آیاتی از قرآن می فرماید: «وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ»؛ مرده نپندارید کسانی که در راه خدا کشته می‌ شوند، بلکه زنده‌ اند و نزد خدای خود روزی می‌ برند.(1) در این آیه از ویژگی‌های شهدا پرده برداشته که آنان زنده‌ اند و تمام خصوصیات حیات واقعی و طیبه را دارا می‌ باشند. آن هم در بهترین مقام و منزلت، یعنی مقام عند ربی.

اگر خداى متعال بى ‏نياز از همه چيز است پس فلسفه آفرينش چيست؟ چه نيازى داشت كه جهان را آفريد؟ برای این که درک درستی از فلسفه و هدف خلقت داشته باشیم توجه به چند نكته ضروری است: هدف فاعل يا هدف فعل: سوال «هدف از خلقت چيست» يک وقت به اين معناست كه هدف خالق از خلقت چيست، يعنی خالق چه انگيزه‌ای دارد و چه چيز عامل و باعث و محرّک او برای خلقت است، اين چيزی است كه خلقت نمی تواند به اين معنا هدف داشته باشد، اين مستلزم نقص و كمبود فاعل (خداوند) است. يعنی اين گونه هدفداری تنها در فاعل‌های بالقوه و در مخلوقات صادق است، و در خالق هستی، يعنی خداوند، مورد و مصداق ندارد.