عقاید

آیا رزاق بودن خداوند با بی نیازی او در تناقض نیست؟ چرا که خداوند برای روزی دادن نیازمند مخلوقات است!

بی نیاز بودن خداوند با دلایل عقلی و نقلی اثبات شده است. خداوند در قرآن می فرماید: «يا أَيُّهَا النَّاسُ أَنتُمُ الفُقَراءُ إِلَى اللَّهِ وَ اللَّهُ هُوَ الغَنِيُّ الحَميدُ»؛ اى مردم شما (همگى) نيازمند به خدایيد، تنها خداوند است كه بى‏ نياز و شايسته هر گونه حمد و ستايش است.(1)

آیا می شود یک کافر، یک مومن را کافر کند و بعد خودش که مومن شده به بهشت برود و آن مومن که کافر شده برود جهنم؟ چنین شخصی چگونه وجدانش در بهشت با این گناه بزرگ راحت است؟

چنین چیزی ممکن است، و نه منع شرعی دارد و نه منع عقلی. روشن است که تنها عامل اصلی در هدایت و گمراهی یک شخص که او را شایسته عقاب و یا پاداش می کند، اختیار انسان است، و عوامل دیگر نقش عللی را بازی می کنند که به تنهایی نمی توانند عامل این نتیجه باشند.

آيا ما حدود اختيارات ولی فقيه را همانند اختيارات پيامبر اكرم (صلی الله عليه و آله) و ائمه معصومين (عليهم السلام) می دانيم يا خير؟

بله، اختیارات فقیه جامع الشرائط در اجرای احکام اسلام همانند پیامبر و اهل بیت (علیهم السلام) می باشد، توضیح بیشتر با مطالعه نکات زیر: 1. قرآن یک سند جاودانه آسمانی و برای تکامل بشریست. 2. آموزه های قرآنی بدون استثناء در هر زمانی باید تبیین و سپس اجرا شود. 3. در عصر پیامبر و امام معصوم، آن ها خودشان مأمور مستقیم تبیین و اجراء بودند.

بهشت و جهنم کجای آفرینش قرار دارند؟

اگر منظور از «کجا» آدرس و موقعیت جغرافیایی باشد جواب شما نمی دانم است. تمام جاهایی که بشر کشف نموده به دو دسته، دارای علائم حیاتی و غیره تقسیم شده است؛ یا قابل سکونت است و انسان و حیوان می تواند در آن زندگی و تولید مثل نمایند، یا خیر؛ یعنی شرائط آب و هوایی و غیره آن تابع یکسری استانداردهایی است که همان ها ملاکند برای ادامه حیات؛ اما بهشت و جهنم تفاوت ماهوی زیادی با شرائط زندگی در جائی مثل کره زمین دارد.

در مورد تناسخ روح توضيح دهيد؟ چرا و بر چه اساسی اسلام تناسخ روح را رد می کند؟

عقيده‏ مندان به تناسخ چنين مى‏ پندارند كه انسان بعد از مرگ، بار ديگر به همين زندگى باز مى ‏گردد، منتها روح او در جسم ديگر (و نطفه ديگر) حلول كرده و زندگى مجددى را در همين دنيا آغاز مى‏ كند، و اين مساله ممكن است بارها تكرار شود؛ اين زندگى تكرارى در اين جهان را "تناسخ" يا "عود ارواح" مى ‏نامند.(1) اما در باره این که این نظریه چه جایگاهی و چه مستنداتی دارد؟ و آیا حدس و گمان در این زمینه درست است؟ باید گفت:

اگر انسان بخواهد کاری را از طریق اسبابی که خدا معین فرموده با اختیار خود انجام دهد و خدا نخواهد (مثلا یک انسان متوکل و نیک را بکشد)، آن کار انجام نمی شود؛ درست است؟ پس اختیار کجا می رود؟

از منظر قرآن کریم، راه اطاعت و معصیت کاملا باز و اسباب و امکانات آن توسط خداوند مهیا گشته است، دنیاپرستان و مؤمنان به آخرت، هر دو از خداوند کمک می گیرند: «كُلاًّ نُمِدُّ هؤُلاءِ وَ هَؤُلاءِ مِنْ عَطاءِ رَبِّكَ وَ ما كانَ عَطاءُ رَبِّكَ مَحْظُورا»؛ هر يک از اين دو گروه را از عطاى پروردگارت، بهره و كمک مى ‏دهيم و عطاى پروردگارت هرگز (از كسى) منع نشده است.(1)

چه فرقی بین برادر و خواهر ایمانی و و برادر و خواهر دینی وجود دارد؟ در مجلسی واعظ می گفت اهل سنت برادر دینی هستند با ما، اما برادر ایمانی نیستند. من متوجه نشدم یعنی چه؟ آیا اصلا این درست هست؟

"سکرات مرگ"چیست؟ آیا اولیاء خدا از آن در امانند؟

مرگ، لحظه گسسته شدن روح از پیکری مادی است، روح و جسمی که ده ها سال عجین یکدیگر بوده، جدا شدنشان بی اضطراب و دغدغه نیست. قرآن کریم از این لحظه، تعبیر به مستی می کند: «وَ جاءَتْ سَكْرَةُ الْمَوْتِ بِالْحَقِّ ذلِكَ ما كُنْتَ مِنْهُ تَحيدُ»؛ و سرانجام، سكرات (و بی خودى در آستانه) مرگ به حق فرا مى‏ رسد (و به انسان گفته مى‏ شود) اين همان چيزى است كه تو از آن مى‏ گريختى.(1) سکرات جمع سکره، به معنای حالتی شبیه مستی که به خاطر عظمت حادثه انسان را مضطرب و نا آرام می سازد.

چرا مواد مخدر، حرام یا نجس اعلام نمی شوند؟

حرمت مواد مخدر، بر پایه آیات و روایات و قواعد عقلی، هم چنین قوانین فقهی و مطابق نظرات فقهاء، امری مسلّم است. ـ آیات: «وَ لا تُلْقُوا بِأَيْديكُمْ إِلَى التَّهْلُكَة»؛ خود را به دست خود، به هلاكت نيفكنيد!(1). ناگفته پیداست که مصرف مواد مخدر موجب هلاکت جان و مال و آبروست. به آیات دیگری نیز می توان استناد نمود که در بخش قواعد فقهی خواهد آمد. ـ روایات:

در اسلام حقوق مردم مقدّم است يا حقوق حاكم؟

توحید محوری دین مبین اسلام باعث شده حق و حقیقت نیز در قلمرو توحید تبیین شود، قرآن کریم حق را از آنِ خدا و خود خدا معرفی می نماید: «وَ نَزَعْنا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ شَهيداً فَقُلْنا هاتُوا بُرْهانَكُمْ فَعَلِمُوا أَنَّ الْحَقَّ لِلَّهِ وَ ضَلَّ عَنْهُمْ ما كانُوا يَفْتَرُون‏»؛ (در آن روز) از هر امتى گواهى بر مى‏ گزينيم و (به مشركان) مى‏ گوييم: «دليل خود را بياوريد!» اما آن ها مى ‏دانند كه حق از آن خداست، و تمام آن چه را افترا مى‏ بستند از (نظر) آن ها گم خواهد شد!.(1)