عقاید

پرسش :گناهی است خدا نبخشد؟

پاسخ:

قرآن کریم می فرماید: «إِنَّ اللَّهَ لَا یغْفِرُ أَنْ یشْرَک بِهِ وَ یغْفِرُ مَا دُونَ ذَلِک لِمَنْ یشَاءُ وَ مَنْ یشْرِک بِاللَّهِ فَقَدِ افْتَرَی إِثْمًا عَظِیمًا»(۱) یعنی: خداوند نمی‌‌بخشاید اینکه به او شرک ورزیده شود، اما غیر از شرک را بر کسانی که مشیّتش اقتضاء کند، می‌بخشاید و هر کس که شرک به خدا آورد به دروغی که بافته گناهی بزرگ مرتکب شده است..

پرسش: خداوند متعال ما را برای عبادت آفریده است خداوند مهربان که بی نیاز هست و به عبادت ما نیاز ندارد پس چرا انسان را آفریده است؟

پاسخ:

ما دو هدف داریم: یکی هدف فعل و دیگری هدف فاعل. بین این دو تفاوت وجود دارد. به این مثال توجه نمایید:

صنعتگری موتوری را می‌سازد که قادر به حرکت با سرعت ۸۰۰ کیلومتر در ساعت است. هدف این موتور که فعل صنعتگر است، رسیدن به سرعت مورد نظر است. اما هدف اصلی سازنده موتور، نشان دادن توانمندی خود یا رسیدن به شهرت و مانند آن است.

پرسش : 

دین چیزی رو حرام و حلال کرده که به ما ضرر بزنه یا سود برسونه، ولی چرا بر عکس این رابطه برقرار نیست و هر چیزی که خوبه برای دنیا و آخرت، توی اسلام سفارش نشده؟ مثل ورزش! میدونم ورزش چقدر برای بدن لازمه، پس باید جزء احکام واجب باشه تا همه به زور هم شده ورزش کنن.

پاسخ : 

همانگونه که اشاره کردید ملاک واجب شدن حکمی در اسلام، وجود مصلحت است. گاهی این مصلحت شدید است و حکم واجب می‌گیرد و گاهی مصلحت شدید نیست و حکم مستحب یا اباحه دارد.

در میان روایاتی که در باره فضیلت زیارت امام هشتم، علی بن موسی الرضا(ع) وجود دارد،[۱] به روایاتی صحیح بر می خوریم که زیارت آن حضرت را افضل از زیارت امام حسین(ع) شمرده است. با مشاهده این روایات این سئوال به ذهن خطور می کند که با توجه به مقام والای سید الشهداء(ع) که تأکید فراوانی بر زیارت آن حضرت در مناسبت های مختلف حتی شب قدر شده، و برای هر مناسبتی هم زیارت مخصوصی وارد شده، برتری زیارت امام هشتم(ع) بر زیارت امام حسین(ع) چه معنا و مفهومی دارد؟ آیا از این روایات "برتری مطلق" در هر زمان و نسبت به هر کسی استفاده می شود، یا "برتری نسبی" مورد نظر است؟

مفهوم اندیشه در لغت به معنای فکر، تأمل و تفکر است،[۱] و اندیشه سیاسی مجموعه ای از آرا و عقایدی است که به شیوه ای عقلانی و منطقی و مستدل در باره چگونگی سازمان دادن به زندگی سیاسی مطرح می گردد که می تواند توصیفی یا تبیینی باشد و اندیشمند سیاسی کسی است که بتواند در باره آرا و عقاید خود به شیوه ای عقلانی و منطقی استدلال کند، تا حدی که اندیشه های او دیگر صرفاً آرا و ترجیحات شخصی به شمار نرود.[۲]

عصمت به نیروی بازدارنده از معصیت و گناه گفته میشود كه این صفت راسخه در انسان از ارتکاب هر گونه گناه و خطا جلوگیری می کند «صفة للانسان یمتنع بسببها من فعل المعاصی و لایمتنع منعه بدونها...»[۱] که  حیطه های مختلفی دارد و بعضی از مراتب آن برای همگان قابل دسترسی است که اصطلاحا به آن اکتسابی می گویند. یعنی هر کسی می تواند تا مرحله ای رشد کند که از ارتکاب هر گونه گناهی مبرا باشد. اما بعضی از حیطه های عصمت همگانی نیست.

بر خلاف تصور برخی، اسلام کرامت زن را تضمین و تامین نموده است. در این باره جای سخن بسیار است ولی به اختصار باید گفت درباره جایگاه زن در قرآن طبق آن چه از مطالعه قرآن کریم به دست مى‌آید، به موارد زیر را می‌توان اشاره کرد:

رای شناخت تهدیدات هر پدیده ای باید ابتدا علت های به وجود آورنده (علل موجده) و علت هایی که موجب بقاء و ادامه (علل مبقیه) حیات آن پدیده است را شناخت. زیرا آفات هر پدیده در حقیقت آفاتی است که عوامل موجده و مبقیه آن پدیده را تهدید می کند.

نظام جمهوری اسلامی به عنوان یک نظام زنده و پوینده و رو به رشد و تأثیر گذار در سرنوشت تمام اقوام و ملل جهان هرگز یک پدیده تصادفی و بی ریشه و بدون علت نیست بلکه دارای علت ها و ریشه های بسیار قوی و مقدس و ارزشمندی است.

در قرون اخیر که جنبش ها و نهضت های اسلامی متعدّدی در جهان روی داده است، معمولاً روحانیون نقش مؤثر و تعیین کننده ای در مبارزات ایفا کرده اند، امّا در نهضت اسلامی مردم ایران که از اوایل دهه چهل آغاز شد، روحانیت شیعه در رأس جریان مبارزات قرار داشته و آن را مقتدرانه هدایت می کرد. گذشته از رهبری خاص حضرت امام خمینی (ره) که در نقطه ثقل این جریان سیاسی قرار داشت، عناصر سیاسی دیگری از روحانیت نیز به طور گسترده ایفای نقش کرده اند و پس از پیروزی انقلاب اسلامی و تشکیل نظام اسلامی، به نوعی در پیشبرد حکومت اسلامی مؤثر بوده اند.

بحث در زمینه جبر و اختیار امر بسیار دشوار و مشکلی است، که هر کس توان خروج سالم از این دریای عمیق ظلمانی را ندارد و بدین جهت است که وقتی از ائمه معصومین (ع) در مورد جبر و اختیار سؤال می شود، به دشواری و پیچیدگی این امر متذکر شده و از آن به عنوان دریای عمیق و راهی تاریک و سرّالهی نام می برند و وارد شدن افراد نا توان و ضعیف در این دریای عمیق را خطا دانسته و به شدت نهی کرده اند؛ امام علی (ع) در این بار می فرمایند: راه تاریكى است در آن قدم نزنید و دریاى ژرفى است در آن داخل نشوید و راز خدائیست براى فهم آن خود را بزحمت نیفكنید.[۱