وجود

برخی از فلاسفه معاصر به این نظر معتقدند که وجود دو معنا دارد: وجود به معنای عام (یا همان واقعیت) و وجود به معنای خاص. وجود به معنای عام شامل وجود به معنای خاص و عدم می شود. در این صورت، وقتی گفته می شود که فلانی کور است؛ از یک واقعیت خبر می دهیم. این واقعیت از سنخ عدم و فقدان است. اینطور نیست که ما این عدم را اعتبار کرده باشیم.
سوالی که پیش می آید از این قرار است که طبق این نظر، آیا وجود در برابر عدم بیشتر از یک معنا دارد؟ این مطلب مذکور، همان مشترک لفظی بودن وجود است؟

آیت الله بهجت در مورد وحدت وجود، فرمودند: آنان وحدت حُکمیه را با وحدت حقیقیه اشتباه کرده اند. من معتقد به وحدت حُکمیه و کثرت حقیقیه هستم و ندیدم کسی (این مطلب را) گفته باشد. لطفا بفرمایید چرا آیت الله بهجت با آرای عرفا و فلاسفه مخالفت کرده اند و آیا نظر ایشان مورد قبول هست؟

قرآن در باره وجود و هستی شناسی چه آیاتی دارد و آیا نگاه قرآن به وجود، به صورت استدلالی است یا آن را بدیهی می داند؟ آيا در قرآن صحبتی از عدم شده و اين كه می گويند انسان از عدم آمده منظور چيست؟