بد بینی
شوهرم بسیار بددل است، نسبت به همه کس و همه چیز بدبین است و تمام تلاش های من برای بهبود وی به بن بست رسیده است. مرا بسیار اذیت می کند؛ فقط به خاطر دو فرزندم با وی زندگی می کنم. متأسفانه تنها راه کنترلش این است که با او به سردی رفتار کنم و به مقابله به مثل سوءرفتارهای وی بپردازم.
حد و مرز خوش بینی تا کجاست و چه ارتباطی با باور و اعتماد دارد؟ با شرایط فعلی جامعه، خوش بین باشیم یا بدبین؟ آیا لازم نیست کمی محتاط تر یا به قولی دیگر کمی بدبین باشیم تا کمتر آسیب ببینیم؟
خوش بینی با محتاط بودن منافاتی ندارد. محتاط بودن هم به معنی بدبین بودن نیست. خوش بینی ای که در اسلام این همه سفارش شده، به این است که در برخوردهایمان، دیگران را متهم نسازیم و اصل را بر این نگذاریم که همه مردم خطاکار و مشکل دارند. در غیر این صورت فضای بی اعتمادی و بی میلی در اجتماع غالب خواهد شد و دیگر قادر به ادامه زندگی مسالمت آمیز نخواهیم بود.
اگر نگويیم بدگمانی یک رذیله اخلاقی است و بنا را براین بگذاریم که یک نوع بیماری است که می تواند باعث تباهی زندگی و حتی نابودی زندگی دیگران بشود . به نظر شما چگونه میشود با این بیماری مقابله کرد ؟ چه راهکارهایی را پیشنهاد می کنید ؟
با سلام
