توبه آدم و حوا

مگر در جريان خوردن از شجره ممنوعه، آدم و حوا، هر دو توبه نكردند؟ پس چرا در آيه 37 سوره بقره ضمير در "عليه" فقط به حضرت آدم (ع) باز می گردد و در واقع مفرد است؟ ! آيا توبه حوا پذيرفته نشد؟
هر دو توبه کرده اند: «قَالَا رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنفُسَنَا وَ إِن لَّمْ تَغْفِرْ لَنَا وَ تَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسرينَ»؛ گفتند: پروردگارا! ما به خويشتن ستم كرديم! و اگر ما را نبخشى و بر ما رحم نكنى، از زيانكاران خواهيم بود.(1) اما در مورد آیه شریفه: «فَتَلَقَّى ءَادَمُ مِن رَّبِّهِ كلمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ»(2)، این آیه اشاره دارد به این که خداوند راه توبه کردن را به آدم (علیه السلام) آموخت و آدم (علیه السلام) کلماتی را از خداوند دریافت کرد و توبه نمود و خداوند نیز توبه او را پذیرفت. لذا صحبت راجع به القای کلمات است و القای کلمات در خصوص حضرت آدم (علیه السلام) است، یعنی فقط به آدم (علیه السلام) کلمات القاء شده و این آدم (علیه السلام) است که آن کلمات را از خداوند دریافت نموده، و نسبت به حوا چنین نبوده؛ بلکه طبیعتا آدم به او تعلیم داده، به همین جهت ضمیر آن هم به صورت مفرد آمده است.

_________

(1) اعراف/ 23.

(2) بقره/ 37.

برای مشاهده مطلب در تاپیک اصلی کلیک فرمائید