فلسفه
این که شریعت عقل را به عنوان میزان برای گزاره های شهودی در نظر گرفته اند به چه معناست؟
گزاره های شهودی، حقایقی هستند که انسان آنها را به علم حضوری درک می کند، و طبیعتا خطا و اشتباه در آن راه ندارد؛ منتهی انسان ممکن است در تفسیر، تبیین، و انتقال آن به دیگران خطا کند.
چطور می شود قبول کرد که موجودات نامتناهی نباشند و حتما باید به موجودی به نام خدا خاتمه یابند؟ آیا واقعا نمی شود فرض کرد موجودی عقبتر از خدا باشد که خدا معلولش باشد و همین طور ادامه دار باشد؟ چیزی شبیه اعداد که هر عددی را فرض کنیم می شود بالاتر از آن را نیز فرض کرد و n+1 گفت. در مورد تعداد موجودات نمی شود همین طور گفت که هر موجودی را فرض کنیم (حتی خدا) می شود باز هم یکی بیشتر از آن را فرض کرد که قبل از آن بوده و بزرگتر از آن هست؟!
چرا عده ای به مبارزه با عرفان و عارف پرداخته اند و در این خصوص به احادیث نیز استناد می کنند؟
برای پاسخ به این سوال باید به دو نکته توجه بفرمایید:
علم حضوری تا چه حدی در کتب فلسفی سابق ما وجود داشته است؟ آیا این یک نظر جدید است که علم را برای حل مشکلات معرفتی، حضوری می داند یا این که یک نظر قدیمی است؟ به هر حال، تاریخچه ای درباره اصل وجود علم حضوری و کاربردش در فلسفه اسلامی می خواستم.
برای پاسخ به پرسش مذکور، توجه شما را به این نکات جلب می کنیم:
