ذکر استغفار

در جاهای متعددی خواندم که پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) روزی 70 مرتبه استغفار می نمود. در اینترنت و غیره ذکرهای متعددی درباره استغفار بیان شده، لذا پیامبر خودشان دقیقا چه ذکری می گفتند؟

پیامبر و ائمه (علیهم السلام) در استغفار خود از همین الفاظ و عباراتی که در احادیث و روایات معتبر به شیعیان و اصحاب خود آموزش می دادند استفاده می کردند که در ادامه به برخی از آنها اشاره می شود: جابر بن عبد اللَّه گويد: "پيغمبر خدا (صلّى اللَّه عليه و آله) فرمود: بهترين طريق ‏آمرزش خواستن اين است که بگویی: «اللَّهُمَّ أَنْتَ رَبِّي لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ خَلَقْتَنِي وَ أَنَا عَبْدُكَ وَ أَنَا عَلَى عَهْدِكَ وَ أَبُوءُ بِنِعْمَتِكَ عَلَيَّ وَ أَبُوءُ لَكَ بِذَنْبِي‏ فَاغْفِرْ لِي إِنَّهُ لَا يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا أَنْتَبار»؛ خدايا تو پروردگار من هستى، جز تو معبود بر حقی نیست، تو مرا آفريده‏ اى و من بنده تو هستم و بر پيمان تو استوارم و اقرار به نعمتهايت دارم و به گناه خويش اعتراف دارم، پس مرا بيامرز، زيرا جز تو كس ديگرى گناهان را نمى ‏آمرزد."(1) در مورد متن سوال شما نیز در روایتی چنین آمده است: «مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ عَمَّارٍ عَنِ الْحَارِثِ بْنِ الْمُغِيرَةِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص يَسْتَغْفِرُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ كُلَّ يَوْمٍ سَبْعِينَ مَرَّةً وَ يَتُوبُ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ سَبْعِينَ مَرَّةً قَالَ قُلْتُ‏ كَانَ يَقُولُ أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ وَ أَتُوبُ إِلَيْهِ قَالَ كَانَ يَقُولُ أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ سَبْعِينَ مَرَّةً وَ يَقُولُ وَ أَتُوبُ إِلَى اللَّهِ أَتُوبُ إِلَى اللَّهِ سَبْعِينَ مَرَّةً» از امام صادق (علیه السلام) نقل شده است که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) روزی 70 مرتبه استغفار می نمودند و درخواست توبه می کردند؛ راوی سوال می کند آیا حضرت عبارت «أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ وَ أَتُوبُ إِلَيْهِ» را می گفتند؟ امام (علیه السلام) فرمودند: خیر! حضرت 70 مرتبه می فرمودند:«أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ» و 70 مرتبه می فرمودند: «أَتُوبُ إِلَى اللَّهِ»(2)

پی نوشت ها:

1. صدوق، محمد بن علی، معانی الاخبار، قم، جامعه مدرسین، 1ص 379ق، 140.

2. حر عاملی، محمدبن حسن، وسائل الشیعه، قم، آل البیت، 1414ق، ج 7، صص 179 و 180.

برای مشاهده مطلب در تاپیک اصلی کلیک فرمائید