فرق طريقت و شريعت

لطفا طریقت و شریعت رو تعریف می کنید؟ و سپس فرق بین اونها رو هم میگید؟ در رابطه با تعريف شريعت و طريقت عرفا تعاريف متفاوتي ارائه فرموده اند كه شالوده و ماحصل تعاريف اين است كه « شريعت مراعات ظاهر احكام را مي گويند و طريقت مراعات باطن احكام را » يعني شريعت راهي است كه انسان را به طريقت و حقيقت رهنمون مي سازد . فلذا وجه نام گذاري شريعه فرات همين است چون شريعه راهي است كه به طريقت ( فرات ) متصل مي شود . فلذا لازمه رسيدن به طريقت ، عبور از شريعت است و شريعت چيزي جز عمل نمودن به دستورات دين نيست . برخي تعاريف بزرگان را جهت اطلاع عرض مي كنم: بعضي گفته اند: شريعت احكام ظاهر و اعمال راجع به تن است، و طريقت آداب باطن و راجع به دل، شريعت آراستن ظاهر است به طاعت و عبادت، طريقت پاكيزه نمودن باطن است به اخلاق پسنديده و دوستي و ياد خدا و روشن ساختن دل به شناختن او، و حقيقت غايت نهائي طريقت و وصول به حق است. بعض ديگر بزرگان عرفاء و صوفي گفته اند: شريعت همچون شمعي است كه راه را نشان مي دهد و آن عبارت از احكام و دستوراتي است كه رعايت آنها انسان را به طرف كمال مي كشاند پس فائده شريعت راهنمائي است و بس. و راهروي به طرف كمال طريقت است. و نهايت طريقت و غايت سلوك، وصول به حقيقت است. بطور مثال: شريعت، علم طب است كه دواي هر دردي در آن ذكر شده است. و به كار بردن دوا و دستورات و پرهيز كردن به موجب علم طب طريقت است. و رهائي يافتن از آلام و اسقام و وصول به صحت ابدي، حقيقت است. حضرت امام (ره) در تعليقه بر شرح فصوص چنين مى‏فرمايند: «طريقت» و «حقيقت» جز از راه «شريعت» حاصل نخواهند شد، زيرا ظاهر راه باطن است... كسى كه چنين مى‏بيند كه با انجام تكليفهاى الهى باطن براى او حاصل نشد، بداند كه ظاهر را درست انجام نداد. و كسى كه بخواهد به باطن برسد بدون راه ظاهر، مانند برخى از صوفيان عوام، او هيچ دليلى از طرف خداوند ندارد.

برای مشاهده مطلب در تاپیک اصلی کلیک فرمائید