تکليف نمازهاي قضاي فردي که خودکشي کرده

تکليف نمازهاي قضاي فردي که خودکشي کرده چيست ؟و آیا این نمازها به فرزند بزرگتر او واجب میشود؟

فرقی با سایرین ندارد و انجام قضای نماز و روزه های فوت شده، بر پسر اگر فرزند بزرگتر و ارشد است واجب می شود. و بطور مسلم، با انجام این کار، هم آن وظیفه و واجب از عهده فرزند برداشته و ساقط می گردد، و هم تکلیف و دینی که بر عهده پدر بوده (قضای نمازها و روزه ها) از عهده اش برداشته می شود. (ر.ک: توضیح المسائل مراجع، ج 1، مسأله 1390( اگر قرار باشد با این کار همه کوتاهی های پدر در انجام نماز و روزه اش جبران شود، در این صورت هر کسی می تواند به امید فرزندش در ادای نماز و روزه اش کوتاهی کند، و این با عدالت ناسازگار است؟ پاسخ: این حکم وجوب قضای نماز و روزه والدین، فرصت مجدد و لطفی است که خداوند در اختیار بندگانش قرار می دهد تا اگر قصور و تقصیری داشته اند جبران شود؛ که همین لطف در آینده شامل همین فرزند امروز که پدر آینده است نیز می شود. این کار برای رهایی و خلاصی والدین از آن دین و بدهی (نماز و روزه ها) است که دارند؛ و الا نسبت به بقیه اعمال و رفتارشان باید در درگاه الهی پاسخگو باشند. لذا بهشت و جهنمی بودن و محاسبه و ... موضوعات دیگری است که جدای از این موضوع است و حسابرسی جداگانه ای هم دارد. فراموش نشود که هر کسی وظیفه ای دارد و باید به وظیفه خودش عمل نماید. در این جا وظیفه شرعی فرزند این است که قضای نمازها و روزه های پدر را انجام داده یا فردی را اجیر کند تا به نیابت از پدرش این کار را انجام دهد. این وظیفه فرزند است و اگر کوتاهی کند مورد حسابرسی واقع خواهد شد. پدر وظیفه اش این بوده که در زمان حیاتش به وظایف دینی اش عمل نموده و اگر چیزی از او فوت شده است خودش قضا نماید و اگر نمی تواند و یا به هر دلیلی انجام نشده باید وصیت کند تا پس از او برایش انجام دهند. او نیز اگر در وظیفه اش کوتاهی کند مورد حسابرسی قرار می گیرد. لذا پدر با ترک نماز و روزه مرتکب حرام شده است؛ و به خاطر این نافرمانی مورد مؤاخذه واقع خواهد شد. همچنین اگر عمدا و در اثر کوتاهی در مدت عمرش، قضای نمازها و روزه های فوت شده را انجام ندهد؛ این نیز نافرمانی دیگری است که به خاطر آن مورد مؤاخذه قرار خواهد گرفت. بنابر این خداوندی که می فرماید: «فَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا يَرَهُ وَ مَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ‏»(زلزال، 7و8) بطور حتم بین کسی از روی اطاعت و فرمانبرداری خداوند در طول عمرش رنج و سختی تکلیف را تحمل نموده و عباداتش را به موقع انجام داده، و بین کسی که نافرمانی نموده و عباداتش را ترک کرده و جبران هم ننموده تفاوت قائل می شود.