توسل حضرت داوود

آیا در مورد توسل حضرت داود و ایوب (علیهما السلام) به پنج تن، روایت و منبعی موجود می باشد؟

با جستجوی در منابع روایی این روایت یافت شد که حضرت داود (علیه السلام) به پیامبر (صلی الله علیه و آله) متوسل شده اند:
«...و قال الهي بحق النبي العربي الذي تبعثه في آخر الزمان الا غفرت لي فأجاب دعوته فقال عياض ان الله يحب العفو وقد عفونا عنكم»؛ ... خدایا، به حق پیامبر عربی که در آخر الزمان او را مبعوث می­کنی، مرا ببخش...(1)
بعضی نیز معتقدند نام حضرت علی(علیه السلام) در زبور داود آمده است:
«مطعنی شل قثو تینمر قث پاهینوا فی وز "ایلی" متازه امطع ملغ شلو شمائت پزانان همنیقته خلذ وقث فل "حدار" كمرتوه شیهو پلت انی قاة بوتاة خزیماه رث جین "كعاباه" بنه اشود كلیامه كاذو قثوتی قتمر عند و بریما برینم فل خلذ ملغ خایوشنی پم مغلینم عت جنحاریون»
ترجمه: اطاعت آن بزرگواری كه "ایلی" نام دارد، واجب است و فرمانبرداری از او تمام كارهای دین و دنیا را اصلاح می كند. آن شخصیت والامقام را "حدار" (حیدر) نیز می‌ گویند، او دستگیر و مددكار بی كسان و شیر شیران باشد. نیرو و قدرتش بسیار و تولدش در "كعابا" (كعبه) خواهد بود. بر همه واجب است كه دامن آن بزرگوار را بگیرند و همانند غلام حلقه به گوش اطاعتش كنند. بشنود هر كه گوش شنوا دارد، بفهمد هر كه عقل و هوش دارد، بیندیشد هر كه دل و مغز دارد، كه چون وقت بگذرد، دوباره باز نمی گردد.(2)
هر چند در منابع اسلامی ما زبور حضرت داود (علیه السلام) از بین رفته و به دست ما نرسیده است. روایت فوق نیز به زبور نسبت داده شده اما سند معتبری بر آن ذکر نکرده اند، بنابراین نه می توان به راحتی تایید کرد و نه رد، تا اینکه گویندگان سندی بر آن ارائه دهند.
اما در روايتي آمده است که فردي يهودي از امام علي ( عيله السَلام ) سؤال می کند که اسم محمَد پسر عموی شما و اسم شما و فرزندانتان در تورات چيست؟ حضرت جواب می دهند: «در تورات اسم محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) «طاب طاب» و اسم من «ايليا» و اسم فرزندانم «شبّر و شبير» می باشد.» يهودی با شنيدن اين پاسخ، بلا فاصله مسلمان شده و شهادتين را بر زبان جاری می کند و پس از شهادت به وحدانيت خدا و رسالت پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) شهادت به وصايت و ولايت امام علی (علیه السلام) می دهد.(3)
اما در مورد حضرت ایوب (علیه السلام) که نقل شده برای رهایی از مشکلاتش به پنج تن توسل پیدا کرده اند، منبع و سندی ندارد. لذا نمی توان به راحتی این موضوع را پذیرفت مگر همانطور که در مورد قبلی عرض شد سندی ارائه شود.

پی نوشت ها:
1. واقدی، محمد بن‌عمر، فتوح الشام،دار الکتب العلميه، منشورات محمد علي بيضون، بیروت، لبنان،1417 ج 2، ص 164 و 165.
2. على و پيامبران، حكيم سيالكوتى، كتابخانه بزرگ اسلامى، تهران، ص 25.
3. طوسي، حمزه، الثاقب في مناقب، قم، انصاريان، دوم، 1412 ق، ص 271.

برای مشاهده متن در تاپیک اصلی کلیک فرمایید