شک در دین

آیا در دین می توان شک کرد شک دو جور است شکی که فرد واقعا در دین شکی میکند و باورهایش حقیقتا به هم می ریزد شکی که فرد ایمان دارد ولی می آید و به عنوان پژوهشگر یا محقق باورهای دینی خود را با عقل محض می سنجد و حقیقتا شک ندارد بلکه شک را در دستور کار خود قرار می دهد مانند شکی که دکارت فیلسوف غربی انجام داد و فرض کرد هیچی چیز را قبول ندارد و بعد با عقل محض شروع به فلسفه ورزی کرد حال آیا دین شک دستوری را تایید می کند؟ اگر نه چرا استاد مطهری در جایی می گوید شک مامن(یعنی در شک نباید بمانی) خوبی نیست ولی معبر (یعنی از دریچه شک به حقایق دیگر برسی) خوبی است ؟