دوستی

با توجه به حکمت 112 نهج البلاغه، چرا دوستی با اهل بیت (علیهم السلام) باید فقر داشته باشد؟ و چرا دوستی با اهل بیت (علیهم السلام) فقر را برطرف نمی کند؟

وَ قَالَ (علیه السلام): «مَنْ أَحَبَّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ، فَلْيَسْتَعِدَّ لِلْفَقْرِ جِلْبَاباً»؛ امام علی (علیه السلام) می فرمایند: هر كس ما اهل بيت را دوست دارد بايد پوشش فقر را براى خود مهيا سازد (و آماده انواع محروميت ها و گرفتارى ها) گردد.(1)

در این که رابطه میان محبت اهلبیت (علیهم السلام) و میان فقر چیست، تفاسیر و احتمال های مختلفی بیان شده که عمده آن ها بدین قرار است:

نظر قرآن در خصوص دوستی و همنشینی چیست؟ و برای جذب دوست خوب چه شرایطی باید در نظر گرفته شود؟

دوستی، مصاحبت و همنشینی در خصوص مخلوق و آفریده ای که موجودی اجتماعی است، جدای از غیر قابل اجتناب بودن، دارای فاکتور تاثیرگذاری و تاثیر پذیری نیز هست؛ مضاف بر اینکه حیطه تاثیر گذاری و تاثیر پذیری در این خصوص، بسیار وسیع است و از معتقدات گرفته تا روابط اخلاقی و اجتماعی و ظواهر، همه را در بر می گیرد.
لذا در قرآن کریم از دوستی با عده ای نهی شده است و در مقابل به دوستی با عده ای دیگر توصیه شده است.