امام حسن ( علیه السلام ) صدها زن داشت ؟
پرسش:
در فضای مجازی کلیپ‌هایی پخش می‌شود که امام حسن مجتبی(علیه‌السلام) تعداد زیادی زن داشتند حتی ۳۰۰ زن هم گفته‌اند. آیا در منابع تاریخی چنین چیزی داریم؟
پاسخ:
در طول تاریخ عده‌ای انسان کینه توز برای ابراز دشمنی با اهل بیت(علیهم السلام) از هر ترفندی استفاده کرده و می‌کنند. یکی از ابزار مهم این افراد، شایعه سازی و شایه پراکنی بر علیه امامان شیعه می‌باشد.
اما پاسخ این شبهه:
۱. با توجّه به آنچه در منابع شیعه و سنی در بیان فضایل اخلاقی و ویژگی‌های ممتاز شخصیتی امام حسن(علیه‌السلام) بیان شده است، قابل قبول نیست که شخصی دارای چنین اخلاق و رفتار و چنین زندگی که سراسر عبادت و کوشش در راه خداست، علاقه و توجّه خارج از حدّ متعارف به مسأله ازدواج و زناشویی از خود نشان دهد.
۲. از طراحان این شبهه باید خواست تا با استناد به منابع معتبر و قابل مراجعه تاریخی حداقل نام ۲۰ نفر از همسران آن حضرت را ذکر کنند. تا زمانی که این عده برای ادعای خود مستندات معتبری ارائه ندهند، حرفشان ادعایی بیش نبوده و هیچ ارزشی ندارد.
۳. اگر آن حضرت این تعداد زن داشته است قطعا باید فرزندان زیادی هم داشته باشند. در حالی که بالاترین رقم را در مورد فرزندان امام مجتبی(علیه‌السلام) ابن جوزی نوشته است که ۲۳ نفر می‌باشد.(۱)
بدین ترتیب طبق تصریح مورّخان، امام مجتبی(علیه‌السلام) حدّاکثر بیش از بیست و سه فرزند نداشته است و این نشان می‌دهد که موضوع تعدّد زوجات آن حضرت به آن صورت که در پاره‌ای از کتاب‌ها به چشم می‌خورد کاملا بی‌اساس است.
۴. مورّخانی که تعداد زنان حضرت امام مجتبی(علیه‌السلام) را زیاد نوشته‌اند، از تعیین نام آنها و یا نام قبیله آنها فرومانده‌اند و فقط چند تن از دانشمندان به ذکر نام همسران معدودی اکتفا کرده‌اند.
۵. ریشه این شایعات تسط خلفای عباسی مطرح شد. چون بنی الحسن بیشترین قیامها را بر علیه عباسیان راه می‌انداختند، خلفای عباسی برای اینکه جایگاه آنها را در بین شیعیان و مسلمانان سست کنند، این شایعه را مطرح کردند که نیای بنی الحسن بعد از پدرش علی(علیه‌السلام) به خلافت رسید و امّا چون مرد عیاشی بود و به زنان سرگرم بود و کارش زن گرفتن و زن طلاق دادن بود از عهده برنیامد؛ از معاویه که رقیب سرسختش بود پول گرفت و سرگرم زن گرفتن و طلاق دادن شد و خلافت را به معاویه واگذار کرد.
پی نوشت:
۱. پاسخ به پرسش‌های مذهبی، آیات عظام مکارم شیرازی و جعفر سبحانی، مدرسه الإمام علی بن أبی طالب(علیه‌السلام)، چاپ دوم، ص۲۰۲.
