آیا قیام امام حسین (ع) به خاطر کسب قدرت بود؟
آیا قیام امام حسین (ع) به خاطر کسب قدرت بود؟
قیام امام حسین (ع) دارای ابعاد مختلفی است که محوری ترین آن امر به معروف و اصلاح امت می باشد. اما درباره طلب قدرت نیز باید گفت: خواست قدرت پدیده ای زشت و منکر نیست. اگر چه اکثر صاحبان قدرت، از قدرت سوء استفاده کرده و سبب تصور منفی از طلب قدرت شده باشند.
اگر کسی بخواهد قدرت به دست آورد، تا مانع ظلم ظالمان شود، نیکی ها و فضائل را ترویج کند، خواست قدرت برای او به اندازه همین اهداف زیبا و نیکو است. ارزش قدرت در نظر ائمه را می توانیم در کلمات و عمل امیر المومنین (ع) ببینیم. حضرت قدرت را تنها زمانی ارزشمند می دانند که با آن بتوانند مانع ستمکاران شوند، و دنیای فارغ از نگاه الهی ، در نگاه حضرت، پست تر از آب بینی یک بز است:
حضرت علی (ع): «اگر خداوند از علماء عهد و پیمان نگرفته بود كه برابر شكم بارگى ستمگران، و گرسنگى مظلومان، سكوت نكنند، مهار شتر خلافت را بر كوهان آن انداخته، رهایش مىساختم، و آخر خلافت را به كاسه اوّل آن سیراب مىكردم، آنگاه مىدیدید كه دنیاى شما نزد من از آب بینى بزغالهاى بى ارزشتر است»[۱]
حضرت در جای دیگری دنیای فارغ از هدف الهی را این گونه توصیف می کنند:
«به خدا سوگند، كه دنیاى شما در چشم من بى ارجتر از پاره استخوان خوكى است در دست شخصى جذامى.»[۲]
حکومت برای چنین کسی، رفاه و آسایش و برخورداری از نعمت های دنیوی را در پی ندارد:
حضرت علی (ع) می فرمایند: آگاه باش امام شما از دنیاى خود به دو جامه فرسوده، و دو قرص نان رضایت داده است، ... پس سوگند «به خدا من از دنیاى شما طلا و نقره اى نیندوخته، و از غنیمت هاى آن چیزى ذخیره نكرده ام، بر دو جامه كهنه ام جامه اى نیفزودم، و از زمین دنیا حتى یك وجب در اختیار نگرفتم و دنیاى شما در چشم من از دانه تلخ درخت بلوط ناچیزتر است.»[۳]
پول و ثروت در دست چنین کسی، جز برای انفاق نیست تا شبها کیسه بر دوش، به در خانه نیازمندان برود. و معاش آنها را تامین کند. و قدرت جز برای مقابله با ظالمان و منحرفان نیست. پس اگر چنین کسی، طلب قدرت را رها کند، مرتکب زشتی شده است. و باید به محض توانایی بر کسب قدرت، آن را به دست بگیرد. ترک قدرت برای چنین کسانی، بهره مند شدن از آسایش است که در این صورت، مرتکب زشتی شده اند.
قدرت باید در دست اهل بیت (علیهم السلام) باشد تا بشر را به سمت سعادت ببرند. و اگر نیز قدرت را از آنان غصب کنند، آنان همچنان باید در صحنه حضور داشته باشند تا مانع انحرافات گسترده شوند. به همین دلیل حضرت علی (ع) می فرمایند که اگر خلافت را به ما ندهند، پشت شتر خلافت سوار می شوند و کلا کنار نمی روند:
حضرت علی (ع) : «ما را حقّى است اگر به ما داده شود، و گر نه بر پشت شتران سوار شویم و براى گرفتن آن برانیم هر چند شب روى به طول انجامد.»[۴]
[۱]. نهج البلاغه –خطبه سوم.
[۲]. نهج البلاغه – کلمات قصار – ۲۳۶.
[۳]. نهج البلاغه – نامه ۴۵.
[۴]. کلمات قصار نهج البلاغه ۲۲.
