برخورد با مزاحمين ناموسي

می خواستم بدونم در برابر فردی که ناموس آدم توهین میکنند بهترین رفتار چیست؟یا در خیابان به همراه ناموستان قدم می زنید ناگاه فردی نگاه هرزه ای یا حرف و متلک می اندازد عکس العمل طرف باید چگونه باشد؟ یکی از صفات پسندیده که در روایات از آن تمجید شده ،غیرت و مردانگی است. از انواع غیریت ، غیرت ناموسی است.که از ویژگیهای مردانگی و فتوت است و از درون و فطرت انسان نشأت می گیرد، حتی اگر انسانی دین نداشته باشد، این صفت را دارد. هیچ مردی نمی تواند تحملکند که دیگران به ناموس او نظر سویی داشته باشند دین اسلام غیرت ناموسی را تأکید کرده است. البته گاهی در اثر گناه و بی غیرتی، طبیعت انسان عوض می شود، به طوری که اگر ناموس او به بیراهه برود، خوشش می آید. این از صفات بسیار بد است و در روایات از چنین فردی به "دیّوث" یعنی بی غیرت تعبیر شده، از صفات خوک است. مرد با غیرت نمی تواند تحملکند که مرد دیگری به زنش نگاه میکند. اگر چنین موردی را مشاهده کرد، در مقام مقابله و عکس العمل بر می آید. ممکن است پرخاش و دعوا بکند، عصبانی بشود، یا حرف رکیک و بد از دهانش بیرون آید. گرچه بد و ناسزا گفتن، دعوا کردن خوب نیست ولی اینها همه از آثار عصبانیت در برابر آن تجاوز است. در این گونه موارد برای دفاع از ناموس باید عکس العمل همراه با تعقل و تدبر باشد. در مرحله اول از بیهوده گویی و پرخاش پرهیز شود. ممکن است آن شخص به ناموس دیگری نگاه نمیکرده و ایشان پنداشته که به ناموس او نگاه میکند. باید ابتدا با تأنی و آرامش موضوع را پیگیری کرد. در مرحله بعد اگر ثابت شد شخص قصد سویی داشته، برخورد مناسب داشت. باید بر اعصاب خود مسلط باشد و سعیکند از ناسزا گویی و فحاشی دوریکند. بهترین کار این است که برای حفظ نظم، اول با اخلاق اسلامی او را متوجه اشتباه خودش بنمایند و اگر از این راه نتیجه نگرفتند به مراجع ذی صلاح قانونی مراجعه نمایند تا آنها مراحل بعدی از قبیل ضرب و غیره را انجام دهند و او را به سزای عملش برسانند. در این جا لازم است که دو نکته دیگر عرض شود: اول: اینکه باید ناموس انسان با پوشش کامل اسلامی و بدون هیچگونه تبرجی بیرون آمده باشد، که اگر غیر این باشد معنا ندارد زمینه را برای چشم چرانی فراهم کنیم آنگاه به ما بربخورد، پس یکی از وظائف مردهای با غیرت دور نگهداشتن ناموسشان از نگاه های حرام و وقوع در آتش می باشد، و این یکی از آموزه های قرآنی است، آنجا که می فرماید: یا ایها الذین آمنوا قوا انفسکم و اهلیکم نارا وقودها الناس و الحجارة، اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد خود و خانواده خويش را از آتشى كه هيزم آن انسانها و سنگهاست نگه داريد، تحریم 6. دوم: وظیفه نهی از منکری که مؤمنین هنگام مشاهده گناه دارند عمومی است، به این معنا که هرگاه گناه را دیدند علاوه بر کراهت قلبی تذکر زبانی نیز می دهند و این مخصوص ناموس ما نیست، یعنی در این جهت اسلام هیچ فرقی میان حفظ ناموس و غیره نمی گذارد، تنها فرقش همان نکته اول است، یعنی حفظ ناموس از چشم چرانی، نه برخورد مضاعف با چشم چرانی که به ناموسمان نظر دارد، پس در این جهت فرقی میان ناموس ما با ناموس دیگران نیست. پرسش :ولي استاد گرامي فرد براي مثال در خيابان قرار دارد و فرد را نمي شناسد چطور مي تواند موضوع را از طريق قانون پيگيري كند؟و آن شخص هم با متلك انداختن كاملا منظور خودشو نشان داد.اگر شخص توهين كننده اخلاق اسلامي مي فهميد كه همچين كاري نمي كرد؟يعني اگر در همچين شرايطي دست به يقه با طرفش بشه كار اشتباهيه؟ پاسخگو: معمولا پیگیری از طرف قانون برای زمانی است که مزاحمت استمرار داشته باشد و شخص هتاک ، حرف و توهین خود را تکرار کرده باشد. البته قبل از پیگیری از راه قانون از تهدید به این که به مراجع قاونی شکایت می کنم و ... هم می توان استفاده کرد. اما برخورد فیزیکی و به قول شما دست به یقه شدن در این گونه موارد توصیه نمی شود زیرا در حال عصبانیت شخص کنترل بر اعمال خودش ندارد و ممکن است باعث صدمه زدن و یا خدای ناکرده قتل و ... شود و باعث به وجود آمدن پشیمانی یک عمر شده است. كاربر:اصولا کسی که هتاکی میکنه سالم نیست و وقتی کسی سلامت روان نداره چکار میشه کرد؟ پاسخگو:بندگان خاص خداوند رحمن آنها هستند كه با آرامش و بى تكبر بر زمين راه مى روند و هنگامى كه جاهلان آنها را مخاطب سازند سخن ملايم گويند.﴿فرقان/۶۳﴾ مسلما فردی که توهین می کند و حرف های ناپسند می زند مصداق فرد جاهل است و بنا به آیه فوق مؤمنین هنگامی که نادان ها ایشان را طرف خطاب قرار دهند با ملایمت و نرمی پاسخ می گویند.و به فرموده علامه طباطبایی(ره)، پاسخى سالم مى دهند، و به سخنى سالم و خالى از لغو و گناه جواب مى گويند.... (پس) بندگان رحمان ، جهل جاهلان را با جهل مقابله نمى كنند.(تفسیر المیزان) این گونه رفتار حکیمانه در برابر جاهلان در سیره پیامبر و ائمه بسیار دیده شده است از جمله : روزى يك نفر مسيحى به امام باقر علیه السلام جسارت كرد و گفت : «انتَ بقر؛ تو گاو هستي.»امام بدون اينكه خشمگين شود، فرمود: «لا انا باقر؛ نه من باقرم.» مسيحى گفت: تو پسر آن زن آشپز هستي؟ امام فرمود: آرى مادرم يك بانوى آشپز بود. آن مرد براى اينكه امام را عصبانى كند، دوباره گفت: تو پسر زن سياه چرده، زنگى و دشنام گو هستي. امام پاسخ داد: اگر تو راست مى گويي، خدا مادرم را بيامرزد و اگر دروغ مى گويي، خداوند تو را ببخشد. وقتى آن مرد مسيحى بردبارى و حلم بى پايان امام را مشاهده كرد كه با اين اهانت ها هرگز خشمگين نشد و كاملا بر نفس خود مسلط بود، زبان بر شهادتين جارى كرد و مسلمان شد.(المناقب، محمدبن شهر آشوب ج 4، ص207.) همانطور که مشاهده می شود آن مرد نادان هم به شخص امام باقر علیه السلام و همه به مادر ایشان توهین کرد اما امام علیه السلام با رفتار حکیمانه خود و کظم غیظ چه تاثیر مثبتی روی آن فرد گذاشت.

برای مشاهده مطلب در تاپیک اصلی کلیک فرمائید