درمان حسادت

پرسش:

به مال و وسایل بقیه حسادت می‌کنم. چه کار کنم؟

پاسخ:

برای درمان بیماری‌های جسمی و روحی، قدم نخست شناخت بیماری است که بحمدالله شما این قدم را به خوبی برداشته‌اید و به ضعف اخلاقی و بیماری قلبی خود که حسادت است، اعتراف و اذعان دارید.

حسادت فقط مربوط به مادیات نیست؛ هر چیزی می‌تواند باعث ایجاد حسادت شود. گاهی انسان‌ها در انجام کار خیر و مقامات معنوی هم دل‌شان می‌خواهد از دیگران بهتر باشند و دیگران از آنها پایین تر! همین باعث حسادت می‌شود.
روان‌شناسان می‌گویند عدم  اعتماد به نفس افراد باعث به وجود آمدن حسادت می‌شود. بهترین راه برای اینکه حسادت را از خودتان دور کنید، این است که اعتماد به نفس‌تان را تقویت کنید. عزت نفس و اعتماد به نفس باعث می‌شود فرد در هر شرایطی خودش را ارزشمند بداند و به دیگران حسادت نکند.
از تجربه‌های گذشته درس بگیرید. اگر در گذشته به کسی حسادت کرده‌اید، با دقت بیشتری به آثار منفی حسادت در زندگی‌تان توجه کنید. اجازه ندهید حسادت بر روابط شما با دیگران تاثیر منفی بگذارد.

به این نکته فکر کنید که اگر افراد خانواده و دوستان شما هر چه بیشتر پیشرفت کنند و در زندگی‌شان موفق شوند، بهتر می‌توانند از شما حمایت کنند و اعتماد به نفس‌تان را بالا ببرند؛ بنابراین به جای حسادت، به وجود آن‌ها افتخار کنید.
برای نعمت‌هایی که دارید، شکرگذار باشید. حسادت وقتی به وجود می‌آید که شخص احساس کند آنچه دارد، کمتر از آن چیزی است که باید داشته باشد. بنابراین قانع و راضی بودن به آنچه که دارید، می‌تواند شما را از این احساس ناخوشایند دور کند.

شخصیت‌تان را رشد دهید. به نقاط مثبت شخصیت‌تان فکر کنید. قدر خودتان را بدانید و ارزش وجود‌تان را درک کنید. فراموش نکنید شأن شما بالاتر از این است که به دیگران حسادت کنید و با این کار به خودتان آسیب برسانید.
خودتان را با دیگران مقایسه نکنید؛ اگر قرار باشد شرایط خود را با دیگری که از ما بالاتر است، مقایسه کنیم و حسرت خوردن و حسادت ورزیدن در این باره را روا بدانیم، باید کار و زندگی را تعطیل کنیم و بنشینیم صبح تا شب غصه بخوریم و بدگویی کنیم.

بر ضد حسادت رفتار کنید؛ مثلاً اگر دل‌تان می‌خواهد از کسی بدگویی کنید، زبان‌تان را کنترل نمایید و به مدح و ستایش او بپردازید. اگر می‌خواهید به کسی زیانی برسانید، از این قصد منصرف شوید. رسول خدا(صلی الله علیه و آله) فرموده‌اند: «إذا حسدتَ فلا تبغ»(۱)؛ هنگامی که رشک بردی، در پی آن مرو.

پی نوشت:
۱. ابن شعبه حرانی، حسن بن علی‌، تحف العقول، ص۵۰.