ابن فهد حلی

ابن فهد حلی که بود؟ جمال الدین احمد بن شمس الدین محمد بن فَهْد حِلّی اَسَدی(۷۵۷-۸۴۱ق)، از فقیهان و محدّثان امامی که شـهـرت او بیشتر در اخلاق، دعا و سیر و سلوک است. اثر مشهور او در این زمینه، كتاب عدة الداعی و نجاح الساعی است كه به دعا و آداب و مسائل مربوط به آن می‌پردازد. او در ۸۴۱ ق در کربلا وفات یافت و در باغ نقیب علویان به خاک سپرده شد. برخی گفته‌اند سیدعلی قاضی، بر زیارت قبر او مداومت داشته است. زادگاه وی به درستی معلوم نیست، اما همین مقدار روشن است كه زمانی در حلّه اقامت داشته و در مدرسه زینیه به تدریس مشغول بوده است. همچنین او بخشی از عمر خود را در كربلا سپری كرده است.(1) ابن فهد در ۸۴ سالگی درگذشت(2) و بنا به گفته خوانساری، مدفنش در كربلا کنارِ خیمه گاه واقع شده است.(3) وی نزد شاگردان فخرالمحققین و شهید اول به تحصیل فقه و حدیث پرداخت.(4) آقابزرگ، بدون ذكر دلیل، او را از شاگردان شهید اول دانسته است(5)، اما این مقدار روشن است كه وی در حدود سال ۸۲۴ ق به منطقه جَبَل عامِل سفر کرده‌است. در جِزّین از علی بن محمد بن مكی، فرزند شهید اول، به دریافت اجازه نایل شده است.(6)

پی نوشت:

(1) روضات الجنات، ج۱، ص۷۱-۷۲.

(2) الرجال، ج۲، ص۱۱۱.

(3) روضات الجنات، ج۱، ص۷۴.

(4) امل الامل، ج۲، ص۲۱؛ روضات الجنات، ج۱، ص۷۲

(5) الذریعه، ج۱۳، ص۱۰۸

(6) ریاض العلماء، ج۱، ص64

برای مشاهده مطلب در تاپیک اصلی کلیک فرمائید