معنای پرستش

پرستش به چه معناست؟ پرستش که ترجمه عبادت است و در برابر خداوند انجام می گیرد، به معنای اظهار نهایت تذلل در برابر خداوندی است که شانیت عبادت دارد و کمال مطلق است. راغب در مفردات خود می آورد: «الْعُبُودِيَّةُ: إظهار التّذلّل، و الْعِبَادَةُ أبلغُ منها، لأنها غاية التّذلّل، و لا يستحقّها إلا من له غاية الإفضال، و هو اللّه تعالى، و لهذا قال: أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ»؛ عبودیت اظهار تذلل است و عبادت ابلغ از آن است، یعنی غایت تذلل و به ذلت انداختن خود، و مستحق آن نیست مگر کسی که نهایت فضیلت را دارد و او خداوند متعال است.(1) قرآن هم می فرماید: «وَ لا يُشْرِكْ‏ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً»؛ غیر از خداوند را پرستش نکنید.(2) «قال الشيخ أبو علي: العِبَادَةُ هي غاية الخضوع و التذلل، و لذلك لا تحسن إلا لله تعالى الذي هو مولى أعظم النعم، فهو حقيق بغاية الشكر»؛ طریحی از شیخ ابوعلی نقل می کند که عبادت نهایت خضوع و ذلت است و لذا برای غیر خداوند خوب نیست، چون او بالاترین ولی نعمت است و اوست که سزاورا نهایت شکر (همان عبادت) است.(3) پس عبادت یا همان پرستش نهایت خضوع و تذلل در برابر خداوند است و کس دیگری مستحق عبادت نیست، چون صاحب همه نعمت ها و کمال مطلق تمام خوبی ها در حد بی نهایت، خداوند متعال است.

_______________

(1) راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص 542، دارالقلم، بیروت، 1412ه ق، چ اول.

(2) کهف/ 110.

(3) طریحی، مجمع البحرین، ج 3، ص 92، نشر مرتضوی، تهران، 1375ه ش، چ سوم.

http://http://www.askquran.ir/showthread.php?t=33857&p=738155&viewfull=1#post738155