ستّار بودن خداوند

یکی از اسامی خداوند متعال «السّتار» است. آیا کسی که از گناه خود پشیمان شده و کارهای خوب انجام داده در برزخ یا قیامت مواخذه می شود؟ ستار بودن خداوند تا چه حد است؟ «ستّار» صیغه مبالغه به معنای بسیار پوشاننده است و چون خداوند عیوب بنده ها را می پوشاند لذا ستار العیوب است. ولی یکی از اسامی قیامت کشف الاسرار است که در آن جا این گناهان آشکار می شود، مگر کسانی که توبه کرده باشند: «عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ: سَمِعْتُهُ يَقُولُ‏: التَّائِبُ‏ مِنَ الذَّنْبِ‏ كَمَنْ لَا ذَنْبَ لَهُ وَ الْمُقِيمُ عَلَى الذَّنْبِ وَ هُوَ مُسْتَغْفِرٌ مِنْهُ كَالْمُسْتَهْزِئِ»؛ امام باقر (علیه السلام) می فرماید: توبه کننده مثل کسی است که اصلا گناه نکرده است، مگر کسی که هی توبه اش را بشکند، مثل این است که خدا را مسخره کرده است.(1) پس توبه کننده گناهانش بخشیده می شود و دیگر بر آن گناه مواخذه نمی شود، بلکه بالاتر از این امام صادق (علیه السلام) می فرماید: «إِذَا تَابَ الْعَبْدُ تَوْبَةً نَصُوحاً أَحَبَّهُ اللَّهُ فَسَتَرَ عَلَيْهِ فَقُلْتُ وَ كَيْفَ يَسْتُرُ عَلَيْهِ قَالَ يُنْسِي مَلَكَيْهِ مَا كَانَا يَكْتُبَانِ عَلَيْهِ وَ يُوحِي اللَّهُ إِلَى جَوَارِحِهِ وَ إِلَى بِقَاعِ الْأَرْضِ أَنِ اكْتُمِي عَلَيْهِ ذُنُوبَهُ فَيَلْقَى اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ حِينَ يَلْقَاهُ وَ لَيْسَ شَيْ‏ءٌ يَشْهَدُ عَلَيْهِ بِشَيْ‏ءٍ مِنَ الذُّنُوب»؛ زمانی که بنده توبه نصوح کند، خداوند او را دوست می دارد و گناهش را می پوشاند. معاویه بن وهب می گوید: چطور می پوشاند؟ فرمود: از یاد دو ملکی که می نویسند(رقیب، عتید) خارج می کند، و به اعضای بدن او و نقاط زمین وحی می فرستد که گناهانش را بپوشانید و آن شخص خداوند را ملاقات می کند در حالی که چیزی نیست که بر ذنوب او شهادت دهد.(2) این ها اوج مهربانی خداوند را می رساند و باید بدانیم که در حق الناس مسأله به این سادگی نیست، بلکه باید از خود بنده، طلب بخشش شود تا گناه بخشیده شود. اما این که ستاریت خداوند تا چه حد است، باید گفت نسبت به گناهانی که جنبه حق اللهی دارد خداوند می فرماید: «إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ‏ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ وَ مَنْ يُشْرِكْ‏ بِاللَّهِ فَقَدِ افْتَرى‏ إِثْماً عَظيما»؛ مسلّماً خدا، اين را كه به او شرک ورزيده شود نمى ‏بخشايد و غير از آن را براى هر كه بخواهد مى ‏بخشايد، و هر كس به خدا شرك ورزد، به يقين گناهى بزرگ بر بافته است.(3) پس خداوند کمتر از شرک را برای کسانی که اعتقاد درستی داشته باشند می بخشد؛ و این بخشش، در واقع به همان ستاریت خداوند بر می گردد که دیگر در قیامتی که «تُبلَی السَّرائر»(4) است، این بنده، گناهانش پوشیده مانده و مفتضح نمی گردد. اما در مورد حق الناس، مساله سخت تر است چون باید از خود آن شخص در این دنیا حلالیت گرفته شود و الا در آن دنیا سخت خواهد بود.

_____________

(1) کلینی، اصول کافی، ج 2، ص 435، دارالکتب الاسلامیة، تهران، 1407ه ق، چ چهارم.

(2) همان، ص 436.

(3) نساء/ 48.

(4) طارق/ 9.

http://www.askquran.ir/showthread.php?t=51844&p=746468&viewfull=1#post746468