اصطلاحات مالی از دیدگاه فقه

با جستجو در کتب اصطلاحات فقهی ، تعریف معینی برای این اصطلاحاتی که مطرح کرده اید يافت نشد اما با توجه به مسائل موجود در کتب فقهی این اصطلاحات را به صورت ذیل می توان تعریف کرد.

دارایی = مجموعه اموالی که انسان از راه کسب و غیر کسب به دست آورده است و حق تصرف در آن ها را دارد. اموالی که انسان از راه کسب به دست می آورد مانند مالی که انسان از تجارت ، صنعت و کسب های دیگر به دست می آورد. اموالی که از راه غیر کسب به دست می آید مانند این که چیزی را به انسان ببخشند یا جایزه دهند یا به انسانی مالی به ارث برسد یا از طریق نذر چیزی به او برسد و ... درآمد: اموالی که انسان از راه کسب به دست می آورد . همچنین اموالی را که انسان از راه کار و تلاش (کارگری و روزمزدی، خواندن نماز استیجاری و غیره) به دست آورد درآمد نامیده می شود. بدهی : اموال و دیونی که از دیگران بر ذمه انسان است و پرداخت آن اموال به صاحبشان واجب است.مانند این که مالی را قرض گرفته باشد، مهریه زن بر شوهر،حق الناس هایی که به عهده انسان است، کفاراتی که بر فرد واجب شده است، خمس و زکات هایی که نپرداخته است ، نذرهای مالی که کرده است و هنوز ادا نکرده است، دیه ای که باید بپردازد و ... سود: بهره ای که از معاملات و عقود (مانند مضاربه ) به دست می آید.که این بهره می تواند حرام باشد که اصطلاحا به آن ربا می گویند یا حلال باشد.مانند سود به دست آمده از مضاربه یا تجارت. سرمایه: اصل و عین مالی که انسان در معاملات و تجارت و عقود استفاده می کند را سرمایه می گویند. مانند مضاربه که یک نفر سرمایه ای را به دیگری می دهد که او روی آن سرمایه کار کند و سود به دست آمده به نسبتی که قرار می گذارند بین یکدیگر قسمت می کنند.