اسير گرفتن در جنگ جايز است يا خير ؟

تفاوت آیات (انفال، 67) و (محمد، 4) در چیست که در یکی به مسلمانان اجازه اسیر گرفتن در جنگ داده نمی شود ولی در دیگری اسیر گرفتن اجازه داده شده است؟
بين دو آيه منافاتى نيست، براى اين كه آيه 67 سوره انفال ناظر به اسير گرفتن در جنگ، قبل از استقرار و محکم شدن پایه های حکومت و جامعه اسلامی است لذا اسیر گرفتن را نهى مى‏كند، یعنی در جنگ با دشمنان با جدیت و قاطعیت عمل کنید و از ابتدا به فکر اسیر گرفتن و گرفتن فدیه در برابر آزادی اسیر و ... نباشید. به عبارت دیگر اصلا به فکر منافع مادی جنگ نباشید و باید دشمن را بکشید تا بر آن غالب و پیروز شوید. و آيه 4 سوره محمد(ص)، ناظر به اسير گرفتن بعد از استقرار حکومت و قدرتمند شدن مسلمانان است. یعنی اکنون که پایه های حکومت و جامعه مسلمانان محکم شده، دیگر در جنگها به فکر منافع مادی بودن هم اشکالی ندارد، لذا اسیر گرفتن و آزاد نمودن آنها و گرفتن فدیه در قبال آزادی آنان اشکالی ندارد. بنا بر اين گرفتن اسير تنها در صورتى مجاز است كه مسلمانان در موضع قدرت بوده و اطمينان كامل از پيروزى بر دشمن حاصل شود، در غير اين صورت بايد با ضربات قاطع و كوبنده و پى در پى قدرت و نيروى دشمن مهاجم را از كار بياندازند. اما به محض حصول اطمينان از اين موضوع، هدف انسانى ايجاب مى‏كند كه دست از كشتن بردارند و به اسير كردن قناعت كنند. اين دو نكته مهم "نظامى" و "انسانى" در آيه فوق در عبارت كوتاهى بيان شده است. (ر.ک: ترجمه الميزان، ج‏9، ص 177؛ تفسير نمونه، ج‏7، ص 244)