پیامبران و ترس از معجزه

با وجود اینکه معجزه، امری برای ایمان آوردن به خداست، چرا انبیائی که معجزه می کرده اند به بیان خود قرآن، گاهی خودشان هم وحشت زده می شده اند؟ در این که معجزه، خودش زمینه ساز ایمان یا تقویت آن است حرفی نیست، اما این با تعجب یا جا خوردن انبیاء منافاتی ندارد، طبيعى هر انسانى است ـ هر قدر هم شجاع و نترس باشد ـ كه اگر ببيند ناگهان قطعه چوبى تبديل به مار عظيمى شود و سريعا به حركت در آيد، موقتا متوحش مى ‏شود و خود را كنار مى ‏كشد.(1) علاوه بر اینکه اتفاقا این تعجب و پرهیز نشان دهنده حقانیت معجزه است.(2)، چون انسان از فعل خودش که تعجب نمی کند و جا نمی خورد، چون افعالی مثل سحر و جادو و مانند آن، قابل تعلیم و تعلم بوده و یا با تمرین و به مرور زمان حاصل می شوند، لذا انسان از آنها تعجب نمی کند، چون گام به گام محقق شده و شدت یافته اند. تعجب در جایی است که یک فعل غیر عادی و خارق قوانین طبیعی که تا به حال سابقه نداشته و از حیطه قدرت انسان هم خارج است به صورت دفعی ظاهر شود، فعلی که انسان خودش می داند توانایی انجام آن را نداشته است، طبیعتا با صدور چنین فعلی گاهی انبیاء جا می خورده اند.

_________________

(1) مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، دارالکتب الاسلامیة، چاپ اول، 1374ش، تهران، ج13، ص179.

(2) قرائتی، محسن، تفسیر نور، مركز فرهنگى درسهايى از قرآن‏، چاپ یازدهم، 1383، تهران، ج7، ص333.

برای مشاهده مطلب در تاپیک اصلی کلیک فرمائید