مصحف پیامبران

دلیل مصحف دار شدن برخی پیامبران چه بود؟ بیشتر دوست دارم درباره زبور حضرت داوود بدانم.

ابوذر از پیامبر (صلی الله علیه و آله) نقل می کند که فرمودند:
«خداوند 104 كتاب نازل فرموده كه 10 صحیفه از آن بر آدم، 50 صحیفه بر شعیب، 30 صحیفه بر ادریس، 10 صحیفه بر ابراهیم و چهار صحیفه باقیمانده تورات و انجیل و زبور و فرقان (قرآن) است.»(1)
البته در روايتى كه مجمع البيان، از ابوذر نقل كرده آمده است كه پيامبراکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: «104 كتاب؛ ده كتاب بر آدم، پنجاه كتاب بر شيث و سى كتاب بر ادريس، و ده كتاب بر ابراهيم، و تورات و انجيل و زبور و قرآن.»(2)

اما در زیر به دلیل این که برخی از پیامبران دارای کتاب بودند و دیگر پیامبران دارای کتاب نبوده اند می پردازیم:
يكي از موضوعاتي كه قرآن كريم بر آن تأكيد دارد، تفاوت پيامبران از جهت فضيلت و كمال است: «تِلْكَ الرُّسُلُ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَي بَعْضٍ»؛ برخي از آن پيامبران را بر برخي ديگر برتري بخشيديم(3)، و در آية مشابه ديگري آمده است: «وَلَقَدْ فَضَّلْنَا بَعْضَ النَّبِيِّينَ عَلَي بَعْضٍ»؛ و درحقيقت، بعضي از انبيا را بر بعضي برتري بخشيديم.(4)

از اين آيات به دست مي‌ آيد كه گرچه همه پيامبران الهي به مقام رفيع نبوت دست يافته و دارای درجات بالای توحید بوده اند اما در درجات كمالي متفاوتي قرار داشته و از جهت مقامات معنوي يكسان نبوده‌ اند. خدا برخی از آن ها را پیامبران "اولواالعزم" و برخی را "نبی" و برخی را رسول قرار داد. برخی فقط در قوم خود مامور به تبلیغ بودند و برخی منطقه ای وسیع تر برای تبلیغ آن ها در نظر گرفته شده بود تا جایی که برخی از آن ها تبلیغشان جهانی بود. برخی از آن ها صاحب شریعت بودند و دیگر پیامبر ها آیین و شریعت آن ها را تبلیغ می کردند و...
یکی از فضیلت های پیامبران الهی داشتن کتاب است. آن ها به تناسب موقعیت و وظیفه ای که در امر رسالت داشتند صاحب کتاب بودند؛ مخصوصاً پیامبران اولواالعزم که دارای شریعت مستقل بودند.

البته زبور و نيز صحف ادريس، كتاب هايى نبوده اند كه احكام و شريعت تازه اى داشته باشند. شايان ذكر است كه كتب آسمانى نازل شده بر پيامبران، دو گونه بوده است:
1. كتاب هايى كه احكام تشريعى تازه اى در برداشت و آئين جديد را اعلام مى كرد؛ مانند پنج كتابى كه بر پنج پيامبر اولوالعزم نازل گرديد.
2. كتاب هايى كه احكام تازه در بر نداشت، و تنها شامل اندرز، توصيه، دعا و مناجات بود. مانند زبور داوود و صحیفه های شعیب و ادریس.

درباره زبور داوود:
زبور به زبان عبری است و سراسر، اندرز و دعا و مناجات با ایزد متعال و تجلیل مقام ربوبی است و پس از تورات نزول یافته است.(5)
بنابر روایات اسلامی، وجه تسمیه این کتاب آن است که به صورت مجموعه‌ای مکتوب بر الواح فرود آمده است؛ (6)
قرآن کریم سه بار از زبور یاد کرده و از برخی ویژگی‌های آن سخن گفته است. در آیات قرآنی تصریح شده است که زبور، کتاب داوود (علیه‌ السّلام) است.(7) امروزه مزامیر در ضمن عهد عتیق و پس از تورات جای دارد و حالت مستقل ندارد.
البته یهودیان و مسیحیان خود معترف‌اند که از ۱۵۰ مزمور(فراز دعا) در عهد عتیق، تنها ۷۱ یا ۷۳ مزمور را می‌ توان به داوود (علیه‌ السّلام) نسبت داد و دیگر مزامیر در سالیان دیگر افزوده شده‌ اند.(8)
مزامیر از آغاز تا انجام به صورت شعر است و بخش بزرگ آن به دعا و پرستش می‌ پردازد. مزامیر را نمی‌ توان مجموعه‌ ای مدوّن از آموزه‌ های الهیاتی دانست. الهیات مزامیر، بیش تر بر حالت اعتراف و مبتنی بر حمد و ثنا است نه نظام مند و استدلالی. از این رو، نمی‌ توان آن را به عنوان یک شریعت قبول کرد.
علاوه بر این ؛ تمام زبور موجود نیست و قطعه هایی از آن که در کتاب مقدس آمده و همان هم دور از دستبرد تحریف نبوده است.

پی نوشت ها:
1. مجلسی، بحارالانوار، انتشارات دار احیاء التراث، ج 11، ص 32.
2. طبرسی، مجمع البیان، انتشارات فراهانی، ج 10، ص 47.
3. بقره/ 253.
4. اسراء/ 55.
5. حسینی دشتی، معارف و معاریف، انتشارات آرایه، ج 3، ص 1113.
6. مجلسی، بحار الانوار، پیشین، ج 14، ص 33.
7.نساء/ 64.
8. هاكس، جيمز، قاموس كتاب مقدس، تهران، اساطير، چاپ اول، 1377 ه. ش، ص 800- 796.

برای مشاهده مطلب در تاپیک اصلی کلیک فرمایید