روزه و آثار آن
به نظرم روزه داری خصوصا در فصل تابستان، یک عمل مضر برای انسان است .... آیا واقعا بدون روزه گرفتن نمی شود روح را تعالی بخشید؟ روزه داری نتیجه کنار گذاشتن عقل و رو آوردن به ایمان قلبی و احساسات و عواطف است.
لطفا به چند نکته توجه کنید: 1. ابتدا باید در نظر گرفت که تمام خاصیت روزه در سلامت جسمی نیست، و عمده ثمره و خاصیت آن در سلامت روح و روان آدمی است، و تقریبا اکثر افرادی که تجربه روزه داری را داشته اند، به حالت معنوی حاصل از آن اقرار دارند. جایگاه روزه و تاثیر معنوی آن بسیار فراتر از آن است که در این پاسخ (که در صدد بیان مطالب دیگری است) بدان بپردازیم با این حال باید در نظر گرفت که عمده خاصیت روزه، بحث معنوی آن است با این حال روزه برای سلامت جسمی نیز مفید است. 2. باید به این موضوع توجه داشت که یافته های علمی نباید حقایق مسلم انگاشته شوند، اساسا نظریات علمی همواره در معرض حک و اصلاح بوده اند و اموری که امروزه مسلم انگاشته می شوند، چندی بعد مورد نقد و ابطال قرار می گیرد. بنابراین نباید به یافته های امروز به چشم حقایق قطعی نگریست. این مسئله هنگامی مهم تر می شود که بدانیم برخی از فیلسوفان علم اساسا نظریات علمی را کاشف از واقعیت نمی دانند، بلکه تنها بهترین تبیین برای رفع مشکلات موجود می دانند و از همین رو ممکن است چند صباحی دیگر، نظریه ای ارائه شود که مشکلات را بهتر رفع کند و جایگزین نظریه امروزی شود. این مسئله در عالم پزشکی نیز به خوبی خود را نشان داده است، بارها دیده شده است که دارویی که مدتی تبلیغ می شده است، به طور ناگهانی حدف می شود و پزشکان حکم به مضر بودن یا بی خاصیت بودن آن می کنند. بنابراین نباید یافته های علمی را به مثابه امور قطعی تلقی کنیم. 3. در میان پزشکان و متخصصان امور سلامت نیز، بسیاری وجود دارند که به اثر مثبت روزه بر سلامت تاکید دارند و این چنین نیست که اجماعی در میان پزشکان وجود داشته باشد که روزه برای انسان مضر است، اتفاقا بسیاری از پزشکان نیز بر مفید بودن روزه تاکید دارند. 4. آنچه که باید بدان توجه کرد این است که نباید روزه را یک دستور مطلق دینی تلقی کرد، بلکه روزه نیز مانند اکثر واجبات و محرمات اگر به مرز ضرورت و عسر و حرج برسد، مرتفع می شود، بنابراین اگر افرادی به هر دلیلی، دچار سختی غیر متعارفی بشوند، اساسا روزه گرفتن برای آنها واجب نیست و ممکن است در برخی شرایط حرام نیز باشد. بنابراین اینکه مثال هایی زده شود که در آن افراد با روزه گرفتن دچار مشکل شده اند، اساسا از بحث ما بیرون است زیرا چنین افرادی از نظر دینی، لازم نیست روزه بگیرند. 5. مطلب پایانی اینکه به صرف اینکه عده ای اندک برای روزه گرفتن مشکل دارند، نمی توان گفت که روزه داری را ممنوع کنیم. شبیه این مسئله در مورد داروها اتفاق می افتد، هنگامی که داروی خاصی که برای مریضی الف خوب است، تولید می شود، در راهنمای استفاده از دارو ذکر می شود که این دارو مثلا برای افرادی که دارای حساسیت هستند و یا برای زنان باردار مناسب نیست. روش درست نیز همین است که دارو تولید بشود ولی برای کسانی که ضرر دارد، اطلاع رسانی شود تا از این دارو استفاده نکنند، در مورد روزه نیز با توجه به خیر عظیم آن، نمی توان به خاطر عده ی معدودی که مشکل دارند، آن را ممنوع کرد بلکه باید روزه همچنان برای همه افراد واجب باشد ولی به افرادی که مشکل دارند، اطلاع رسانی کرد تا به نحوه دیگری عمل کنند.
