بعد از بهشت چه می شود؟ آیا بهشت خسته کننده نخواهد بود؟

بعد از بهشت چه می شود؟ آیا بهشت خسته کننده نخواهد بود؟

کسانی که بهشتی خواهند شد هیچگاه خستگی و دلزدگی بر آنان عارض نخواهد شد . دلزدگی در جایی است موجودی امكان حركت و تكامل داشته باشد ولی حركت نكند یا مانعی در مقابل حركت و تكامل او وجود داشته باشد . به عبارت دیگر خستگی و دلزدگی بر موجودی عارض می شود كه قابلیت حركت داشته باشد ولی گرفتار سكون و ركود گردد ؛ اما موجودی كه از حوزه حركت و تكامل بیرون بوده و به دارالقرار رسیده و ثابت است آرزو و انتظار و تكامل و حركت و به فعلیت رسیدن و خستگی و دلزدگی برای او بی معناست . ما اگر معناى ثبات را از سكون جدا كنیم و براى ما روشن شود كه ما در آخرت به ثبات و دارالقرار مى‏رسیم ، نه به سكون و ایستایی ، این سؤال براى ما مطرح نخواهد شد كه بعد از رسیدن به بهشت چه خواهد شد ما یك ساكن داریم و یك ثابت. مثلاً درختى اینجا ساكن است، امّا بالاخره از بین مى‏رود. امّا معادلات ریاضى ثابت هستند و زمان ندارند. نه در مكان خاصى و نه در زمان خاصى قرار دارند. قضایاى ریاضى نه در مكانى هستند كه بشوند متمكّن و نه تاریخ و زمان دارند كه بشوند متزّمن. اگر چیزى نه زمان‏دار بود و نه مكان‏دار، ثابت است و نه ساكن. انسان هم كه به دار ثبات و دارالقرار مى‏رسد، خستگى و دلزدگى براى او معنا ندارد؛ زیرا آنچه ملال‏آور است، ركود و سكون است، نه ثبوت و لذت دائمى ، انسان در دنیا به هر كمالی كه می رسد دنبال بالاتر از آن است و بالاتر از آن را آرزو می كند و در آخرت كه بساط ماده و استعداد و حركت برچیده می شود نه استكمال معنی دارد و نه آرزو و دلزدگی . ملائك هم اكنون نیز چنین هستند كه هیچگاه آرزو نمی كنند و طالب كمالی بیش از آنچه هستند نمی كنند . مطلب دیگر این كه دنیا دار انفعال و تأثیر پذیری است ، و عمده ی لذایذ انسان از سنخ انفعالند اما لذایذ بهشتی از سنخ فعلند نه انفعال. خداى متعال می فرماید : « لَهُمْ ما یَشاؤُنَ فِیها ولدینا مزید » (ق/ 35 ) «[در بهشت‏] براى آنان است هرآنچه بخواهند و نزد ماست بیش از آن » و فرمود « و لكم فیها ما تشتهی انفسكم » ( فصلت /31 )« و برای شماست در بهشت آنچه كه بخواهید » این آیات و آیات مشابه، دلالت مى‏كنند كه خواسته‏هاى نفس انسان در عالم آخرت، به انشاء(ایجاد) خود او است، بلكه همه لذّت‏ها و رنج‏هاى او در آن عالَم، از مقوله فعل‏اند، نه اِنفعال. لذّت‏هاى دنیوى از قبیل انفعال‏اند؛ یعنى، از خارج بر نفس وارد مى‏شوند و در وى اثر مى‏كنند. برخلاف لذت‏هاى آخرت كه از باب فعل و تأثیر و انشاى نفس‏اند. در روایت آمده است: فرشتگان باید از اهل بهشت اجازه بگیرند تا بر آنان وارد شوند و بالاترین سلطنت‏ها همین است كه اهل بهشت، هرچه اراده كننده، بشود. آنچه ملالت و خستگى را به دنبال دارد، انفعال نفسانى است؛ نه فعل و تأثیر و انشای نفس و لذا در عالم آخرت، هیچ‏گونه خستگى و مَلالتى وجود ندارد . انسان در بهشت هرچه اراده كند تحقق می یابد لذا هر انسان بهشتی در حد خود همه چیز است و آرزو كردن برای او معنی ندارد حتی بهشت او هم با دست خود او ایجاد می شود.

لينك بحث اصلي :http://www.askquran.ir/archive/index.php/t-19493.html