یک نمازگزار خوب چه ویژگی‌هایی دارد؟

قرآن کریم‌، بعد از بیان این که انسان‌ِ حریص و کم طاقت آفریده شده‌، به ذکر اوصاف انسان‌های شایسته می‌پردازد و اولین گروه از نمازگزاران را معرفی کرده و این چنین به ویژگی‌های آنان می‌پردازد: "اَلَّذین‌َ هُم عَلی‌َ صَلاتِهِم داغ‌مون‌...; آنها که نمازها را پیوسته به جا می‌آورند # آن‌ها که در اموالشان حق معلومی است # برای تقاضا کننده و محروم # و آن‌ها که به روز جزا ایمان دارند # و آن‌ها که از عذاب پروردگارشان بیمناکند # چرا که هیچ کس از عذاب پروردگارش در امان نیست # و آن‌ها که دامان خویش را (از بی‌عفتی‌) حفظ می‌کنند... و آن‌ها که امانت‌ها و عهد خود را رعایت می‌کنند # و آن‌ها که به ادای شهادتشان قیام می‌نمایند # و آن‌ها که بر نماز مواظبت دارند." (معارج‌، 22 ـ 34)(ر. ک‌: تفسیر المیزان‌، علامه طباطبایی‌، ج 20، ص ص 15 ـ 17; اسرار عبادت‌، جوادی آملی‌، ص 41، انتشارات الزهرأ / تفسیر نمونه‌، آیت الله مکارم شیرازی و دیگران‌،ج 25، ص 30، دارالکتب الاسلامیة‌.) قرآن کریم‌، یکی از ویژگی‌های نمازگزار را "خشوع‌" در نماز می‌داند و می‌فرماید: "قَد اَفلَح‌َ المُؤمِنون # اَلَّذین‌َ هُم فی صَلاتِهِم خـَشِعون‌; (مؤمنون‌، 1 ـ 2) مؤمنان رستگار شدند # آن‌ها که در نمازشان خشوع دارند." و یکی دیگر از خصوصیات‌، "اخلاص‌" در نماز است‌; می‌فرماید: "بگو: نماز و تمام عبادات من و زندگی ومرگ من‌، همه برای خداوند، پروردگار جهانیان است‌." از جمله ویژگی‌ها، "پرهیز از گناهان‌" است‌; زیرا خداوند آن را یکی از آثار نماز بیان کرده و می‌فرماید: "نماز را برپا دار، که نماز (انسان را) از زشتی‌ها و گناه باز می‌دارد." (عنکبوت‌، 45) ویژگی دیگر آنان "به یاد خدا" بودن است که فرمود: "اَقِم‌ِ الصَّلوَة‌َ لِذِکری‌; (طه‌، 24) نماز را برای یاد من به پا دار." و از طرفی می‌دانیم که ذکر خدا آرام بخش دل هاست (رعد، 28) بنابر این نمازگزاران‌، برخوردار از این آرامش روحی هستند. ویژگی دیگر را "کاهل نبودن‌" در نماز شمرده و آن را صفت منافقان معرفی می‌فرماید: (نسأ، 43 و 142) قرآن کریم‌، مواظبت بر اوقات نماز را یکی از خصوصیات مؤمنین شمرده و سهل انگاری در نماز را به شدت مذمّت فرموده‌: "پس وای بر نمازگزارانی که در نماز خود سهل انگاری می‌کنند." (ماعون‌، 4 و 5) ویژگی‌های یک نمازگزار، در سخنان گهربار اهل بیت‌: به تفصیل آمده است‌.(رجوع کنید: میزان الحکمة‌، محمد محمدی ری‌شهری‌، ترجمه حمیدرضا شیخی‌، ج 7، ص 3092، دارالحدیث‌.)