یک جوان چه مقدار می‌تواند آزادی عمل داشته باشد و در مورد آن‌چه در ارتباط با خودش است‌، مانند: طرز لباس پوشیدن‌، رفتن به مکان‌های عمومی‌، آ

هر جوانی پس از بلوغ و رسیدن به سن تکلیف وظیفه دارد هر آن چه بر او واجب است‌، انجام دهد و کارهای حرام را ترک کند، از این رو، باید احکام و مسائل اسلامی را فرا گیرد و از مرجع تقلید، تقلید نماید، بنابراین در واجبات و محرمات میان یک جوان بالغ و انسان مسن یا پیر تفاوتی نیست و یک جوان در واجبات و محرمات آزادی عمل ندارد و تفاوتی نمی‌کند که آن عمل در ارتباط با خودش باشد یا در ارتباط با دیگران باشد. برای نمونه‌، پوشاندن بدن ـ به جز دست‌ها تا مچ و صورت ـ در برابر مرد نامحرم بر زنان واجب است‌، یک دختر جوان هم باید به این واجب عمل کند و نمی‌تواند بگوید چون در ارتباط با خودم هست آزادی عمل دارم‌. کارهایی که واجب یا حرام نیست‌، بلکه مستحب یا مکروه و یا مباح است‌، آزادی عمل وجود دارد، و در این مورد تفاوتی میان جوان و غیرجوان نیست‌. آنچه از آیات قرآن در مورد لباس استفاده می‌شود، این است که‌: لباس آن چیزی است که اندام انسان را پوشانده زشتی‌های بدن را پنهان می‌سازد در سوره اعراف‌، آیه 26، آمده است‌: "یَـَبَنِی‌َّءَادَم‌َ قَدْ أَنزَلْنَا عَلَیْکُم‌ْ لِبَاسًا یُوَ َرِی سَوْءَ َتِکُم‌ْ وَرِیشًا وَلِبَاس‌ُ التَّقْوَی‌َ ذَ َلِکَ خَیْر;(اعراف‌،26) ای فرزندان آدم‌! لباسی برای شما فرو فرستادیم که اندام شما را می‌پوشاند، و مایه زینت شما است‌، و لباس پرهیزگاری بهتر است‌." البته فایدة لباس‌، تنها پوشاندن تن‌، و مستور ساختن زشتی‌ها نیست‌، بلکه برای زیبایی و زینت نیز می‌باشد که اندام انسان را زیباتر از آن چه هست‌، نشان می‌دهد. خلاصه مطلب این که به طور کلی‌، لباس باید به گونه‌ای باشد که اندام‌های انسان را پوشانده و مستور نماید، و از طرفی‌، لباس شهرت هم نباشد، بطوری که نظر دیگران را به خود جلب نماید. در مورد آرایش و زینت باید گفت‌: اسلام مانند تمام موارد، حد اعتدال را انتخاب کرده است‌، نه مانند بعضی که می‌پندارند استفاده از زینت‌ها و زیبایی‌ها ـ هر چند در حد اعتدال باشد ـ مخالف زهد و پارسایی است‌، و نه مانند تجمّل پرستانی که غرق در زینت شده به هرگونه نادرستی برای رسیدن به این هدف نامقدس تن می‌دهند; از این رو در اسلام‌، استفاده کردن از زیبایی‌های طبیعت‌، لباس‌های زیبا و متناسب‌، به کار بردن انواع عطرها و مانند آن‌، نه تنها مجاز شمرده شده‌، بلکه به آن توصیه و سفارش نیز شده و روایات زیادی از پیشوایان مذهبی‌، در این باره‌، در کتاب‌های معتبر نقل شده است‌; برای مثال در تاریخ زندگی امام حسن مجتبی‌7 می‌خوانیم‌: هنگامی که آن حضرت به نماز برمی‌خاست‌، بهترین لباس‌های خود را می‌پوشید; سؤال کردند چرا بهترین لباس خود را می‌پوشید؟ فرمود: "ان الله جمیل و یحب الجمال‌، فاتجمل لربی و هو یقول‌; خذوا زینتکم عند کل مسجد; خداوند زیبا است و زیبایی را دوست دارد و به همین جهت‌، من لباس زیبا، برای راز و نیاز با پروردگارم می‌پوشم‌، و هم او دستور داده است که زینت خود را به هنگام رفتن به مسجد برگیرید."(وسائل الشیعه‌، ج 3، ابواب احکام الملابس) این تعبیر که خداوند زیبا است و زیبایی را دوست دارد، یا تعبیر به این که خداوند، زیبایی‌ها را آفریده‌، همه اشاره به این حقیقت است که اگر استفاده از هرگونه زیبایی ممنوع بود، خداوند هرگز این‌ها را نمی‌آفرید، ولی مهم این جا است که اغلب در این گونه موضوعات‌، مردم راه افراط را می‌پویند، و با بهانه‌های مختلف‌، رو به تجمل‌پرستی می‌آورند; به همین دلیل‌، قرآن مجید بلافاصله‌، بعد از ذکر این حکم اسلامی‌، مسلمانان را از اسراف و زیاده روی و تجاوز از حد بر حذر می‌دارد. در هر صورت روش قرآن و اسلام در این مورد، روش موزون و معتدلی است که نه جمود و تمایلات زیبا پسندی روح انسان را در هم می‌کوبد، و نه بر اعمال مسرفان و تجمل پرستان صحّه می‌گذارد. بنابراین یک جوان در کارهایی که واجب یا حرام نیست‌، آزادی عمل دارد، مگر این که والدین امر یا نهی نماید، که اطاعت آنان واجب است‌.