کسی که نمی‌خواهد گناه انجام دهد، ولی دیگری به زور موجب گناه کردن او می‌شود; برای مثال رابطه جنسی برقرار می‌کند; آیا در این مورد هر دو نفر گنا

انسان در برابر کارهای ارادی و اختیاری خود مسئول است و آن چه بدان مجبور شده‌، موجب گناه او نمی‌گردد; البته به شرط آن که واقعاً، اکراه شده باشد و خودش مایل نباشد; بر این اساس‌، کسی که می‌داند اگر به فلان مکان برود او را به گناه مجبور می‌کنند، حق ندارد به آن مکان برود. قران مجید گروهی را استثنا نموده می‌فرماید: گناهی متوجّه آنان نیست‌: "إِلآ مَن‌ْ أُکْرِه‌َ وَ قَلْبُه‌ُو مُطْمَغ‌ن‌ُّم بِالاْ ?ًِیمَـَن‌;(نحل‌،106) به جز آنان که تحت فشار واقع شده‌اند، در حالی که قلبشان مطمئن و آرام با ایمان است‌." از طرف دیگر، می‌فرماید: "لاَ یُکَلِّف‌ُ اللَّه‌ُ نَفْسًا إِلآ وُسْعَهَا;(بقره‌،286) خداوند هیچ کس را، جز به اندازه توانایی‌اش تکلیف نمی‌کند." "وظیفه در حدّ قدرت است و وسع از نظر لغت به معنای گشایش و قدرت است‌، و لذا باید گفت‌: تمام احکام با همین آیه تفسیر و تقیید می‌گردد و به مواردی که تحت قدرت انسان است‌، اختصاص می‌یابد."( تفسیر نمونه‌، آیت اللّه مکارم شیرازی ودیگران‌، ج 2، ص 294، دارالکتب الاسلامیة‌. ) و از لحاظ فقهی هم‌، حدیث رفع‌، گناه این گونه اعمال را برطرف می‌کند.