چگونگی آفرینش این دنیا را بنویسید؟

آیة "أو لم یر الذین کفروا..." (انبیا، 30) دربارة وضع آفرینش آسمان‌ها می‌فهماند که قبل از آن که به صورت فعلی در آیند، یعنی از یکدیگر جدا و متمایز شوند، یکپارچه بوده‌اند. و آیة "ثم‌ّ استوی إلی السمأ..." (فصلت‌، 11 و 12) می‌فهماند، خلقت آسمان‌ها در دو روز صورت گرفته‌، البته نه با حساب روزهای کرة زمین‌. روز در هر ظرفی مقداری از زمان است‌، و استعمال "یوم‌" برای قطعه‌ای از زمان استعمال شایعی است‌، بنابراین خدای متعال آسمان‌ها را در دو برهه از زمان آفرید، همان طور که دربارة آفرینش زمین فرمود: "خلق الأرض فی یومین‌..." (فصلت‌، 9 و 10) یعنی خلقت زمین در دو روز (دو برهة) از زمان بوده‌، که منظور از "روز" در اینجا روز معمولی بیست و چهار ساعته نیست زیرا آن زمان آسمان و زمین وجود نداشت تا از گردش آن‌ها روز و شب معمولی به وجود آید بلکه منظور دورانی از زمان است‌، خواه این دوران کوتاه و خواه بسیار طولانی و حتی به مقدار میلیاردها سال باشد. پس آن چه از آیات گذشته به دست آمد این بود که خلقت آسمان و زمین به شکل و وضعی که ما می‌بینیم ناگهانی نبوده‌، و از عدم خلق نشده‌، بلکه از چیز دیگری خلق شده که آن چیز قبلاً وجود داشته که مادّه‌ای متشابه الاجزأ و روی هم انباشته بوده و خدای تعالی این ماده متراکم را جزء جزء کرده و اجزأ آن را از یکدیگر جدا ساخت‌; از قسمتی از آن ماده‌، در دو برهه از زمان زمین را ساخت و سپس به آسمان که در آن موقع مثل دود بود پرداخته و آن را نیز جزء جزء کرده و در دو برهة از زمان به صورت هفت آسمان در آورد. در نتیجه از شش روز دو روز باقیمانده که در آن دو روز تقدیر ارزاق و یا به عبارتی به حرکت درآوردن زمین به دور خورشید صورت گرفته‌، به نحوی که دور و نزدیک شدنش از خورشید و نیز در اثر میل به سوی شمال و جنوب‌، چهار فصل (بهار، تابستان‌، پاییز، زمستان‌) به وجود آمد و در نتیجه اینها، زمین آماده رویانیدن ارزاق روزی خواران شد. خلاصه آن که خلقت آسمان و زمین در شش برهة از زمان بوده است‌.(تفسیر المیزان‌، علامه طباطبایی‌، ترجمة محمد باقر موسوی همدانی‌، ج 10، ص 223 - 224، ناشر: دفتر انتشارات اسلامی‌.)