چگونه می‌توانیم نگاه خود را به دنیا به گونه‌ای پرورش دهیم که در عین دیدن زیبایی دنیا، هرگاه خواستیم آن را رها کنیم‌؟

توجه به چند نکته ضروری است‌: 1. میان نعمت‌های دنیا و نعمت‌های آخرت ملازمه یا تنافی وجود ندارد و ممکن است شخصی در دنیا و آخرت سعادتمند باشد و از نعمت‌های دنیا و آخرت هر دو بهره‌مند بشود و ممکن است شخصی هم از نعمت هر دو جهان محروم بماند و یا یکی از دنیا بهره‌مند و از نعمت‌های سرای آخرت محروم بماند و... قرآن کریم از حضرت سلیمان به عنوان کسی که هم دنیا را داشت و هم از نعمت‌های آخرت بهره‌مند شد یاد می‌کند و می‌فرماید: "ما در دنیا به او ]همت‌[ نیکویی دادیم‌، و در آخرت از نیکان است‌." (نحل‌، 122) و در جایی دیگر از دسته‌ای از افراد که در دنیا و آخرت دچار زیان شده‌اند نام می‌برد و می‌فرماید: "کیست ستمکارتر از آن کسی که از بردن نام خداوند در مساجد او جلوگیری کرد و سعی در ویرانی آن‌ها نمود؟! شایسته نیست آنان‌، جز با ترس و وحشت‌، وارد این ]کانون‌های عبادت‌[ شوند، بهرة آن‌ها در دنیا ]فقط[ رسوایی است و در سرای دیگر عذاب عظیم ]الهی‌[!" (بقره‌، 114) بنابراین‌، از نعمت‌ها و زیبایی‌های دنیا در راستای تأمین و آبادانی آخرت می‌توان بهره برد: پیامبر اکرم‌می‌فرماید: "الدنیا مزرعة الآخرة‌; دنیا مزرعه و محل کاشت برای آخرت است‌."(ر.ک‌: مجموعه ورام‌، ورام بن ابی فراس‌، ج 1، ص 283، مکتبة الفقیه‌، قم‌.) پس اگر دنیا نباشد، آخرتی در کار نیست‌. در آیات و روایات اسلامی دنیایی مورد مذمت و نکوهش قرار گرفته که همراه دل بستگی‌، فریب کاری‌، بهره برداری غیرصحیح و نامشروع باشد، حضرت علی‌می‌فرماید: "دنیاپرستی سرآغاز فتنه‌ها و ریشة تمام محنت‌ها و رنج‌هاست‌."(غرر الحکم‌، محمد تمیمی آمدی‌، ص 139، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم‌.) حضرت امام سجاد7 می‌فرماید: "دنیا دو گونه است‌; دنیایی که به حد کفاف است ]و انسان را به آخرت و معنویت‌[ می‌رساند و دنیای نفرین شده ]که انسان را از خدا دور می‌کند[."(الکافی‌، محمد بن یعقوب کلینی‌، ج 2، ص 130، دارالکتب الاسلامیه‌، تهران‌.) در نتیجه اگر انسان با روشن بینی و واقع گرایی به دنیا بنگرد و دیدگاه خویش را به دنیا براساس آیات و روایات اسلامی تنظیم کند، در عین بهره برداری از نعمت‌ها و زیبایی‌های آن‌، همواره آمادگی ترک و دست برداشتن از دنیا را دارد، و اساساً چنین انسانی زیبایی و کمال را در نعمت‌هایی اخروی می‌داند.(برای آگاهی بیشتر ر.ک‌: اخلاق در قرآن‌، آیت الله مکارم شیرازی و دیگران‌، ج 2، ص 105 ـ 117، دارالکتب الاسلامیه‌، تهران‌.)