چرا مسؤولان رده بالای کشوری به مسأله تهاجم فرهنگی اعتنایی ندارند، البته حرفش را میزنند و نصیحتهای خوب و تأثیر گذاری میکنند ولی به گفتههای خو

تهاجم فرهنگی از جمله ابزارها و روشهای دینستیزی و مبارزه با خداپرستی است که همواره از سوی دشمنان خداپرستی به کار گرفته شده است; نمونههایی از آن را در داستانهایی که قرآن از امتهای پیشین مطرح میکند، به خوبی مشاهده میکنیم. (طه، 85 و...) دشمنان اسلام نیز با استفاده از پیشرفتهترین ابزارهای تبلیغاتی، همواره سعی در منحرف کردن مسلمین داشتهاند که نمونه آن را در فریبکاریهای معاویه و یزید که منجر به شهادت علیو امام حسینشد در تاریخ ملاحظه میکنیم. اسلام و قرآن برنامهای جامع و عملی جهت مقابله و پیشگیری از این تهاجم را از قبل پیشبینی نموده از جمله: توصیه به پرستش خدا به جای اطاعت از شیطان (یس، 60ـ61)، حفظ روحیه دشمنستیزی (فتح، 29)، تقویت و تعمیق باورهای دینی (انعام، 71 و اسرأ، 36)، اقامه و احیای فرهنگ نماز در جامعه (عنکبوت، 45)، احیای فرهنگ امر به معروف و نهی از منکر در جامعه (آلعمران، 104) عبرتآموزی از امتهای گذشته (یوسف، 111 و حشر، 2) و... امّا آنچه موجب ساخته شدن سد محکم در مقابل دشمن شده و از نفوذ او جلوگیری میکند، عمل کردن به این دستورها است و از آنجا که خداوند انسان را آزاد و با اختیار خلق کرده تا خود مسیر صحیح را انتخاب کند. در مقام انتخاب، عدهای لذتهای دنیوی را بر آخرت ترجیح میدهند. (آلعمران، 152 و نسأ، 27); چرا که نفس آدمی سرکش بوده (یوسف، 53) و اگر آن را در حال افسارگسیختگی رها کنند، همه عمر را به فسق و فجور میگذراند. (قیامت، 5)، بنابراین اگر مسلمین از اسلام فاصله بگیرند و به دستورهای قرآن جامه عمل نپوشانند، چنین سدّی هرگز ساخته نخواهد شد. البته بخشی از کار بر عهده دولتها و مسئولین اجرایی و قضایی جامعه اسلامی است ولی بخش عمده آن بر عهده ملت و فرد فرد مسلمین میباشد، به عنوان نمونه، جمعآوری آنتنهای ماهوارهای امری است که به وسیله دولت صورت میگیرد; امّا این خود فرد است که میبایست به گونهای تربیت شود تا در برابر هر ندای انحرافی مصون بماند.(ر.ک: فرهنگ و مقاومت فرهنگی، مهدی نوید / تهاجم فرهنگی، آیت الله مصباح یزدی / فرهنگ و تهاجم فرهنگی، سخنان مقام معظم رهبری / تاریخ تهاجم فرهنگی غرب و رویکرد دینی در تهاجم فرهنگی و ستیز / تهاجم فرهنگی غرب و... .) بدیهی است که در مقابله با تهاجم فرهنگی، شیوههای فرهنگی مؤثرتر از شیوههای نظامی و زورمدارانه است و نمیتوان سدّی آهنین بین ایران و سایر کشورها ساخت که فیلم و ماهواره و... وارد نشود. بلکه ما باید نخست خودمان را تربیت اسلامی و قرآنی کنیم و سپس به تربیت سایر جوانان همت گماریم البته دولت هم باید وظیفه خودش را انجام دهد. امّا وظیفة ما، در برابر تهاجم فرهنگی و گناهان، در وهلة اول، آن است که خود و اطرافیانمان را از این آسیبها حفظ کنیم: "یـَ اَیُّهَاالَّذینَ ءامَنوا قُوا اَنفُسَکُموَاَهلیکُم نارًا;(تحریم،6) ای کسانی که ایمان آوردهاید! خود و خانوادة خویش را از آتشی ]که...[ نگه دارید." ما اگر با وضع امروز دنیا بخواهیم، بر زنانی که با حجاب کامل در جامعه ظاهر نمیشوند، و یا بر کسانی که به اسلام و قرآن و ائمّة اطهار: اهانت میکنند، و یا در مقابل جمهوری اسلامی قد علم میکنند، سخت بگیریم; شیاطین دنیا ساکت ننشسته، و با توسّل به عناوینی، مانند آزادی، حقوق بشر، حقوق زن، آزادی بیان و... که مورد قبول مردم دنیا است، به ما حملهور شده و ما را به عنوان ضدّ آزادی و امنیّت، قلمداد میکنند; در این صورت است که به خاطر رعایت مسائل جزئی ـ گر چه در جای خود بسیار اهمیّت دارند ـ مانند بدحجابی، موسیقی و... اصل کیان اسلام به خطر میافتد، و با بهانههای واهی که به دنبال آن هستند، ما را با توسّل قوانین بین المللی، منزوی کرده، سپس نابود میکنند. گاهی مصلحت اسلام اقتضا میکند که مسلمان به قاعدة "دفع افسد به فاسد" تمسّک کند. گاهی مصلحت و ناچاری، اقتضا میکند که انسان به قاعدة "اضطرار" تمسّک کند. خلاصه آن که اجرای دقیق و کامل احکام اسلام ـ برای فرد یا جامعه ـ زمانی میسّر است که انسان یا جامعه، مزاحمی نداشته باشد; به طوری که اجرای آن حکم، از گردن انسان یا جامعه ساقط شود. به هر حال، وظیفه عمومی "امر به معروف و نهی از منکر" را همه باید به بهترین وجه انجام دهند.