چرا لذت جویی و بی‌بند و باری باعث محروم شدن از نعمت‌های آخرت می‌شود؟

پرسشگر محترم‌! در پاسخ به چند نکته توجه فرمایید: 1. لذت جویی و بهره بردن از نعمت‌های دنیوی تا آن جا که منجر به سرپیچی از دستورهای خداوند متعال نشود و حدود و حریم شرعی استفاده از نعمت‌های مشروع دنیا، رعایت شود، نه تنها باعث محرومیت از نعمت‌های اخروی نمی‌شود; بلکه استفاده از دنیا برای رسیدن و بهره‌مند شدن از نعمت‌های اخروی است پیامبر اکرم‌می‌فرماید: "دنیا مزرعه آخرت است‌".(عوالی اللالی‌، ابن جمهور احسائی‌، ج 1، ص 267، نشر سیدالشهدأ، قم‌.) و انسان و مؤمن حقیقی کسی است که از دنیا و نعمت‌ها و لذت‌های مشروع آن در راستای آباد کردن آخرت و جلب خشنودی خدا و بهره‌مندی از نعمت‌های او استفاده و بهره می‌برد و اصولاً انسان برای ماندن و لذت جویی به دنیا نیامده و اگر وقت و سرمایه خود را صرف لذت جویی کند از هدف اصلی باز می‌ماند و به او گفته می‌شود: "... از طیبات و لذائذ در زندگی دنیای خود استفاده کردید و از آن بهره گرفتید...".(احقاف‌،20) 2. خداوند متعال‌، نعمت‌های اخروی در بهشت را مخصوص کسانی قرار داده که به دستورها و فرمان‌های او عمل کرده و به تکالیفی که خداوند بر عهده آن‌ها گذارده عمل کرده‌اند، و در واقع نعمت‌های اخروی اجر و پاداش مؤمنان و پرهیزگاران می‌باشد; (بقره‌،25)(ر. ک‌: تفسیر نمونه‌، آیة اللّه مکارم شیرازی و دیگران‌، ج 1، ص 139 ـ 144، دارالکتب الاسلامیة‌.) 3. بی بند و باری و شهوت پرستی آفت راه و رهزنی است که چه بسا انسان را به طور کلی از هستی انسانی ساقط و از راه و کمال و صراط مستقیم باز دارد; خداوند متعال می‌فرماید: "خدا می‌خواهد شما را ببخشد ]و از آلودگی پاک نماید[ ولی آن‌ها که پیرو شهواتند، می‌خواهند شما به کلی منحرف شوید". (نسأ،27) حضرت علی‌می‌فرماید: شهوت‌ها (و بی‌بندو باریها) زهرهای کشنده است‌".(غررالحکم‌، تمیمی آمدی‌، ص 304، دفتر تبلیغات اسلامی‌.) پیروی از هواهای نفسانی و گرفتاری در دام شیطان و تن به بی بند و باری دادن دین و عقل انسان را فاسد می‌کند; آن حضرت در جایی دیگر می‌فرماید: "کسی که مشتاق بهشت باشد باید شهوت پرستی را فراموش کند."(الکافی‌، محمد بن یعقوب کلینی‌، ج 2، ص 131، دارالکتب الاسلامیة‌، تهران‌.) 4. میان عقل و نفس‌، فطرت و غریزه‌، هواهای نفسانی و روح الهی و ملکات روحانی انسان و... درگیری‌، تزاحم و کشمکش است و انسان باید تلاش کند که با غلبه بر هواهای نفسانی طرف عقل و فطرت و روح الهی در وجود خویشتن را بگیرد و لذت جویی و غرق در بی‌بند و باری در راستای تقویت هواهای نفسانی و تضعیف بعد انسانی و روحانی انسان است و در واقع هر اندازه نفس اماره و سرکش که همانند اژدهایی است که از بی آلتی افسرده است را تقویت کنیم در حقیقت هستی انسانی خود را بیشتر به خطر انداخته‌ایم و به قول مولوی‌: نفس اژدرهاست او کی مرده است‌از غم بی آلتی افسرده است‌لذت‌جویی و بی‌بندوباری و تبعیت از نفس اماره و هواهای نفسانی آلت‌، انرژی و غذا برای نفس سرکش فراهم می‌کند و وقتی چنین شد، انسان را از هدف اصلی ـ که کمال و تقرب به درگاه خداوند متعال است ـ بازمی‌دارد و بدین ترتیب لذت‌جویی و بی‌بندو باری باعث محروم شدن از بهشت‌، خشنودی و رضای خداوند و نعمت‌های سرای آخرت می‌شود.(ر. ک‌: اخلاق در قرآن‌، آیة اللّه مکارم شیرازی و دیگران‌، ج 2، ص 277 ـ 306، دارالکتب الاسلامیة‌، تهران‌.)