چرا در آیه 36 سوره نمل در جمله "ءَاتَغ‌ن‌ِ اللَّه‌ُ " هنگام وصل اتانِی‌َ اللّه می‌خوانیم (یأ خوانده می‌شود) و هنگام وقف ءاتـَن گفته می‌شود؟
طرق وقف بر آخر کلمات دو قسم است: 1. وقف ابدال; یعنی حرف آخر کلمه به هنگام وقف، به حرف دیگری تبدیل می‌شود، مانند: رحمة = رحمه، حساباً = حسابا، هدی‌ً = هدی‌َ، مأً = مأَ. 2. وقف اسکان; یعنی حرف آخر کلمه، ساکن می‌شود. مانند مقاعدَ = مقاعدْ کتُب‌ِ = کتُب‌ْ، یوم‌ُ = یوم‌ْ، هُوَ = هُو، هی‌َ = هی. کلماتی که حرف آخرشان ساکن است، یا به حروف مدی ختم شده‌اند، بدون تغییر وقف می‌شوند. مانند: "لا تذَرْ انزلنا، ربّی"(ر. ک حلیة القرآن 1، سید محسن موسوی بلده، ص 56 و 57، سازمان تبلیغات اسلامی.) در قرائت قرآن. برخی موارد، اختلاف است و قرّأ، متعدد می‌باشند، که مشهور آن، هفت قرائت است یکی از مواردی که در قرائت آن اختلاف است، قرائت کلمة "ءَاتَغ‌ن‌ِی‌َ اللَّه‌ُ" است. یک قرائت این است که در حال وقف و وصل، "آتان‌ِ" خوانده می‌شود. قرائت دیگر این است که در حال وصل "َاتانِی‌َ" خوانده می‌شود و در حال وقف "َاتان‌ْ" گفته می‌شود. این قرائت از حفص و شش قاری دیگر روایت شده است.(ر. ک: معجم القرأات القرآنیه، ج 4، ص 353، انتشارات اسوه.) از آن جا که در قرائت قرآن، ما باید طبق قرائت قرّأ که بهترین آن، قرائت حفص است ـ قرائت کنیم، و چون در قرائت حفص، این گونه قرائت شده است، ما نیز این گونه قرائت می‌کنیم.
اضافه کردن دیدگاه جدید