چرا خداوند در آیة "إِنَّا هَدَیْنَـَه‌ُ السَّبِیل‌َ إِمَّا شَاکِرًا وَ إِمَّا کَفُورًا ;(انسان‌،3)، شاکراً و کفوراً را از یک نوع نیاورده اس

خداوند برای بیان مسألة اختیار و آزادی انسان که لازمة تکلیف و هدایت آدمی است‌، می‌فرماید: "إِنَّا هَدَیْنَـَه‌ُ السَّبِیل‌َ إِمَّا شَاکِرًا وَ إِمَّا کَفُورًا;(انسان‌،3) ما راه را به او نشان دادیم‌، خواه شاکر باشد ]و پذیرا گردد[ یا کفران کند." "شاکر" اسم فاعل است و "کفور" صیغة مبالغه است‌. استفاده از این دو کلمه به همین صورت چند علت می‌تواند داشته باشد: 1. چون انسان‌ها شکرگزار، کم هستند، از صیغة اسم فاعل (شاکر) که دلالت بر قلّت می‌کند، استفاده شده است و به علت فراوان بودن کفران‌، از صیغة مبالغه (کفور) که دلالت بر کثرت می‌کند، استفاده شده است‌. 2. از آن جا که از دست و زبان کسی شکر نعمت هدایت الهی بر نمی‌آید، در مورد "شکر" به اسم فاعل تعبیر کرده‌، در حالی که در مورد "کفران‌" به صیغة مبالغه تعبیر نموده است‌; زیرا کسانی که نعمت بزرگ هدایت الهی را نادیده بگیرند بالاترین کفران را کرده‌اند. چرا که خداوند انواع وسایل هدایت را در اختیار آدمی گذارده است‌. این دو وجه به یکدیگر نزدیک است‌.(ر.ک‌: اعراب القرآن‌، محیی الدین الدرویش‌، ج 8، ص 165 / تفسیر نمونه آیت الله مکارم شیرازی و دیگران‌، ج 25، ص 337، دارالکتب الاسلامیه‌.)