چرا به معجزه‌، معجزه می‌گویند؟

اعجاز، از ریشة "عجز" (ناتوانی‌)، به معنای ناتوان ساختن است‌. ناتوان ساختن بر دو گونه است‌: 1. یکی آن که توانایی کسی به طور قهری از وی گرفته شود، و او به عجز و ناتوانی بیفتد; برای مثال قدرت مالی یا مقام کسی به زور گرفته شود. 2. دیگر آن که کاری انجام گیرد که دیگران از انجام و یا هم آوردی با آن عاجز باشند، بی‌آن که دربارة آنان هیچ گونه اقدام منفی به عمل آمده باشد; برای مثال ممکن است کسی در کسب کمال‌های روحی و معنوی‌، به اندازه‌ای پیشرفت کند که دست دیگران به او نرسد و از روی عجز، نتواند کاری انجام دهد. معجزه‌های انبیا و امامان‌: از نوع دوم است این نوع معجزه سه ویژگی دارد: 1. غیر قابل تعلیم و تعلم است‌; 2. افراد بشر از آوردن مانند آن عاجزند; 3. با ادعای نبوت یا امامت همراه است‌. این سه ویژگی در قرآن وجود دارد که از جهت‌های گوناگون معجزه است‌; معجزه‌ای زنده و جاوید که به وسیلة شخصی درس ناخوانده آورده شده و تمام اندیشمندان جهان را به مبارزه طلبیده است‌.(ر.ک‌: الالهیات فی الکتاب و السنه‌، آیة الله جعفر سبحانی‌، ج 2، ص 64، نشر مرکز جهانی علوم اسلامی‌; علوم قرآنی‌، آیة الله معرفت‌، ص 342-343، مؤسسة التمهید.)