قرآن دربارة انسان‌هایی که به مردم فقیر کمک کرده به آن‌ها محبّت زیادی می‌کنند چه می‌فرماید؟

در یک جا، قرآن از آنان با نام "ابرار" ]=نیکان‌[ یاد می‌کند: "إِن‌َّ الاْ ?َبْرَار... # وَ یُطْعِمُون‌َ الطَّعَام‌َ عَلَی‌َ حُبِّه‌ِی مِسْکِینًا وَ یَتِیمًا وَ أَسِیرًا ;(انسان‌،5ـ8) ابرار... غذای ]خود[ را با این که به آن علاقه ]و نیاز[ دارند، به مسکین و یتیم و اسیر می‌دهند." البته باید توجه داشت که زمانی اطعام به فقیران انسان را به درجة نیکان می‌رساند که فقط به خاطر خدا باشد، چنان که در ادامة همین آیات می‌فرماید: "إِنَّمَا نُطْعِمُکُم‌ْ لِوَجْه‌ِ اللَّه‌;(انسان‌،9) ما شما را برای خدا اطعام می‌کنیم‌." (این آیات‌، اشاره به واقعه‌ای دارد که اهل‌بیت‌: ]علی‌، فاطمه‌، حسن و حسین‌:[ سه شب افطاری خود را در راه خدا به مستمندان دادند.) در جای دیگر خداوند انفاق در راه او را از صفات پرهیزکاران می‌شمارد: "الَّذِین‌َ یُؤْمِنُون‌َ بِالْغَیْب‌ِ وَیُقِیمُون‌َ الصَّلَوَة‌َ وَ مِمَّا رَزَقْنَـَهُم‌ْ یُنفِقُون‌َ ;(بقره‌،3) ]پرهیزکاران‌[ کسانی هستند که به غیب ایمان می‌آورند و نماز به پا می‌دارند و از تمام نعمت‌ها و مواهبی که به آنان روزی دادیم‌، انفاق می‌کنند."