فرق "خلود" با "ابدیت" چیست؟
"ابد" در اصل لغت به معنای همیشه و در اصطلاح دوام هستی در آینده است; چنان که ازل دوام هستی در گذشته است. باز گفته‌اند که "ابد" مدتی است که انجام و پایان آن را نه به تفکر اندیشه توان کرد و نه به توهم. ابدی منسوب است به ابد و در اصطلاح فلسفه چیزی را گویند که منعدم نگردد یا چیزی است که در ابد یافت شود. به عبارت ساده‌تر ازل را می‌توان به بی ابتدا و ابد را به بی‌انتها تعریف کرد. بنابراین "ابدیت" نیز به معنای همیشه، جاودانه و بی انتها است.(دایرة المعارف تشیع، مدخل "ابد".) "خلود" در اصل لغت به معنای بقای طولانی و هم به معنای "ابدیت" آمده است. ولی خلود به تنهایی دلیل بر ابدیت نیست; زیرا هر نوع بقای طولانی را شامل می‌شود; بنابراین، "خلود" اعم از "ابدیت" است. در قرآن کریم، خلود به معنای ابدیت معمولاً با قید "ابداً" آمده است; مانند: "وَ أَعَدَّ لَهُم‌ْ جَنَّـَت‌ٍ تَجْرِی تَحْتَهَا الاْ ?َنْهَـَرُ خَـَـلِدِین‌َ فِیهَآ أَبَدًا ذَ َلِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیم‌ُ ;(توبه،100) این قید قاطعانه می‌فهماند که بهشتیان و گروهی از دوزخیان جاودانه در نعمت یا در عذاب خواهند ماند.(شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، جعفر شریعتمداری، ج 1، مدخل "خلد"، انتشارات آستان قدس رضوی.)
اضافه کردن دیدگاه جدید