در کتاب اصول کافی، جلد اول صفحة 115 آمده است: "اگر مردم میدانستند اجر حرف زدن به "بدا" چقدر است، به طور حتم به آن گونه صحبت میکردند"; لطفا
"بدا" یکی از صفات الهی، بلکه یکی از مهمترین آنها است، به گونهای که در روایات آمده است: "خداوند به چیزی مانند بدأ، پرستش نشده است.";(شرح اصول کافی، محمد صالح مازندرانی، ج 4، ص 236.) یعنی بالاترین عبادت، آن است که بنده اعتراف کند صفت "بدأ" برای خداوند وجود دارد; و نیز در روایت دیگری وارد شده است که: "آنکس که خدا را با "بدأ" نشناسد، اورا درست نشناخته است."(تفسیر نمونه، آیت اللّه مکارم شیرازی و دیگران، ج 10، ص 245ـ246، نشر دارالکتب الاسلامیة.) هم چنین این روایت میفرماید: "خداوند متعال به هیچ صفتی مانند صفت "بدأ" تعظیم نشده است."(شرح اصول کافی، ج 4، ص 236.) مقصود از "بدأ" آن است که خداوند، هر روز مشغول کاری است; یکی را میمیراند، یکی را زنده میکند، یکی را مریض کرده، یکی را شفا میدهد و آنچه در لوح محو و اثبات مقرر فرموده را، طبق مشیت خود تغییر میدهد و بر حوادثی که در هر شب و روز رخ میدهد، قادر است و هر چه بخواهد انجام میدهد و هر گونه که بخواهد در خلق خود تصرف مینماید: "یَمْحُواْ اللَّهُ مَا یَشَآءُ وَ یُثْبِت;(رعد،39) خداوند هر چه را بخواهد "محو" و هر چه را بخواهد اثبات میکند." به همین جهت، بسیار میشود که ما بر اساس ظواهر علل و اسباب، احساس میکنیم که حادثهای به وقوع میپیوندند و یا حتّی پیامبری از وقوع حادثهای خبر میدهد، ولی آن حادثه واقع نمیشود; در اینجا میگویند "بدأ" حاصل شده است; یعنی چیزی را که ما در ظاهر، قطعی میپنداشتیم، ثابت شد که یقینی نبوده است، و یا آن چیزی که پیامبر وقوع آن را از "لوح محو و اثبات" خبر داده، ولی ـ چون آنچه در آن لوح است به طور طبیعی قابل دگرگون شدن است ـ به طور اتفاق، تحقق آن حادثه از آن لوح، محو شده، چیز دیگری ثبت گردیده است. داستان معروف حضرت عیسیغ را شنیدهاید که خبر داد، عروس خانمی در شب زفاف میمیرد; امّا شب زفاف او پایان گرفت و نمرد، وقتی به عیسیغ خبر دادند که عروس، سالم است فرمود: آیا صدقهای در راه خدا داده است؟ گفتند: آری! فرمود: صدقه، بلاهای حتمی را دفع میکند."(تفسیرنمونه، آیت اللّه مکارم شیرازی و دیگران، ج 10، ص 246، نشر دارالکتب الاسلامیة.) البته برخی به جهت بیاطلاعی و یا از روی غرض، بدأ را با معانی دیگری به شیعه نسبت میدهند، مانند آن که میگویند: بدأ به معنای پشیمانی و جهل است و شیعه معتقد است که گاهی خداوندـ العیاذبالله ـ از احکام خود پشیمان میشود و یا آن که پس از صادر شدن حکمی میفهمد که صدور آن اشتباه بوده، از آن بر میگردد. این معانی باطل را نه شیعه و نه هیچ مسلمانی، اعتقاد ندارد امام صادقدر ردّ این معانی باطل میفرماید: "کسی که گمان میکند برای خدا چیزی امروز آشکار میشود که دیروز نمیدانست، از او تنفر و بیزاری بجویید."(مستدرک سفینة البحار، شیخ علی نمازی، ج 1، ص 291، نشر جامعه مدرسین حوزة علمیة قم.)
اضافه کردن دیدگاه جدید