در کتابی که در مورد کاربرد آیات قرآن در گفت‌وگوهای روزانه نوشته شده‌; آمده است که هنگام تشویق کسی بگویید: "نَحْن‌ُ نُسَبِّح‌ُ بِحَمْدِکَ و

شکّی نیست که آیات الهی قرآن کریم‌، باید در همان معنا و مفهومی که بیان شده به کار برده شود; برای مثال اگر آیه‌ای در شأن پیامبر (ص) وارد شده است‌، ما حق نداریم آن آیه را در شأن دیگران استفاده کنیم و هم‌چنین آیه‌ای که در شأن خداوند متعال وارد شده‌، جایز نیست در شأن اشخاص و افراد به کار رود، مانند آیة شریفه‌ای که در پرسش آورده‌اید: "نَحْن‌ُ نُسَبِّح‌ُ بِحَمْدِکَ وَ نُقَدِّس‌ُ لَک;(بقره‌،30) ما تسبیح و حمد تو را به جا می‌آوریم و تو را تقدیس می‌کنیم‌." امّا گاهی انسان می‌تواند، بدون آن‌که آیه را از معنای واقعی‌اش خارج کند، چیز دیگری را ـ با خواندن آن آیه ـ به دیگران بفهماند; مانند آن‌که در نماز جماعت ـ در حالی که رکعت دوم است ـ بعد از خواندن سورة "قُل‌ْ هُوَ اللَّه‌"، شک می‌کند که آیا رکعت اول است که به رکوع رود و یا رکعت دوّم است که قنوت بخواند؟ در این میان‌، اگر مأموم یقین دارد که رکعت دوّم است‌، می‌تواند با خواندن آیة "یَـَمَرْیَم‌ُ اقْنُتِی لِرَبِّک;(آل‌عمران‌،43) ای مریم‌! برای پروردگار خود خضوع ]قنوت‌[ کن‌."، به امام بفهماند که رکعت دوم است و باید قنوت بخوانی‌; گرچه این آیه‌، دربارة حضرت مریم‌است و قنوت ]اقنتی‌[ در آیه‌، به معنای قنوت نماز نیست ـ بلکه به معنای عبادت خاضعانه است ـ ولی مأموم می‌داند که امام با توجه به کلمة "قنوت‌"، متوجه می‌شود که رکعت دوم نماز است‌.(عروة الوثقی‌، سیّد یزدی‌، ج 1، ص 626، 674، نشر مؤسسة اسماعیلیان / مستند العروة الوثقی‌، آیت‌الله خویی‌، ج 5، قسمت دوم ص 376، نشر لطفی‌.) در آیة "نَحْن‌ُ نُسَبِّح‌ُ بِحَمْدِک" نیز که به شخصی ـ که می‌خواهید از فردی تعریف کرده و او را تشویق کنید ـ می‌گویید، غرض شما فقط این است که به او بفهمانید، از اعمال و رفتار او خشنود هستید; ضمن این‌که قرآن خوانده و دهان شما به آیة قرآن‌، معطّر شده است و ثواب قرائت آن را برده‌اید، و در عین حال‌، سخن خود را هم به طرف منتقل کرده‌اید; پس چنین استفاده‌ای از آیات قرآن‌، نه تنها ایرادی ندارد، بلکه بسیار مطلوب است‌.(العروة الوثقی‌، سید یزدی‌، ج 1، ص 674، نشر مؤسسة اسماعیلیان / مستند العروة الوثقی‌، آیت‌الله خویی‌، ج 5، قسمت دوم ص 376، نشر لطفی‌.)