در مواردی که به دلیلی نمازم را دیر بخوانم یا قضا شود، ترس شدیدی وجودم را فرا می‌گیرد و به خاطر ترس شدید از خداوند نماز می‌خوانم‌، لطفاً مرا

این حالت خوبی است که شما دارید، و دلیل بر پاک بودن روح شما و آلوده نشدن به رذایل اخلاقی است‌; سعی کنید آن را حفظ کنید. مؤمن باید این حالت را داشته باشد که اگر خطایی از او سر زد، ناراحت شود و خدا را به یاد آورد و خود را در پیشگاه او ملامت و سرزنش کند که چرا این خطا از او سر زده است‌، لکن سعی کنید به هر دلیلی نمازتان قضا شده‌، طلب آمرزش کنید و تصمیم بگیرید که تکرار نشود; توبه و استغفار از خطا سبب می‌شود که روح‌، صفا پیدا کند، و رذایل اعمال به حسنات تبدیل شود. در سورة فرقان آیة 70 آمده است‌: "إِلآ مَن تَاب‌َ وَ ءَامَن‌َ وَ عَمِل‌َ عَمَلاً صَـَـلِحًا فَأُوْلَغ‌کَ یُبَدِّل‌ُ اللَّه‌ُ سَیِّ ?‹َاتِهِم‌ْ حَسَنَـَت‌ٍ وَ کَان‌َ اللَّه‌ُ غَفُورًا رَّحِیمًا ; مگر کسی که توبه کند و ایمان آورد و عمل صالح انجام دهد که خداوند، گناهان‌شان را می‌بخشد و سیئات اعمال آن‌ها را تبدیل به حسنات می‌کند، و خداوند، آمرزنده و مهربان است‌." این لطف و کرم الهی است که در صورت توبه‌، افزون بر بخشش آن گناه‌، حسنه و پاداش نیز به او می‌دهد; امّا در مورد این که انسان‌، نماز و عبادت خویش را تنها به خاطر ترس شدید از خداوند و یا برای امید به پاداش‌های اخروی و نعمت‌های بهشت انجام دهد، این نوع عبادت نیز، صحیح است‌، و انگیزة بیش‌تر مردم‌، در انجام نماز و روزه و سایر عبادت‌، همین است‌. لکن زیبنده است که انسان عبادت را به خاطر این که خداوند مستحق عبادت است‌، انجام دهد; ذات مقدس که خالق انسان و همة جهان هستی است‌، و مستجمع همه صفات کمال و جمال است‌، لایق پرستش و عبادت است‌، شایسته است که انسان پیشانی را در مقابل او به خاک بگذارد، که این نوع عبادت‌، بهترین عبادت است‌. در روایتی علی‌می‌فرماید: بعضی از مردم‌، خدا را عبادت می‌کنند، به امید پاداش و نعمت‌های جهان آخرت‌، و این عبادت‌ِ تجّار است‌. ]تاجر به امید منفعت و سود، تجارت می‌کند[ برخی دیگر خدا را از ترس دوزخ عبادت می‌کنند و این عبادت بندگان است‌. ]غلامان از ترس‌، اطاعت مولای خود می‌کنند.[ برخی دیگر خدا را عبادت می‌کنند تا شکر نعمت‌های او را به جا آورند; این نوع عبادت آزادمردان است و این بهترین عبادت است‌.(نهج البلاغه‌، فیض الاسلام‌، حکمت 229، ص 1182.) و خود آن حضرت فرموده است‌: "الهی ما عبدتک خوفاً من نارک و لا طمعاً فی جنّتک بل وجدتک مستحقاً للعبادة‌; خدایا به خاطر ترس از جهنّم تو را عبادت نمی‌کنم و نیز به خاطر طمع در بهشت‌، بلکه تو را مستحق عبادت و پرستش می‌دانم‌."