در برخی سخنرانی‌ها گفته شده که صحبت کردن با نامحرم‌، بدون قصد لذّت‌، با استناد به آیة قرآنی جایز است‌، آیا این سخن درست است‌؟

باید توجّه داشت که قرآن مجید یکی از منابع استنباط احکام فقهی است و بسیاری از مسائل فرعی فقهی‌، در قرآن بیان نشده است و به تصریح قرآن‌، بیان آن‌ها بر عهدة پیامبر اکرم‌گذشته شده است که پس از آن حضرت‌، اهل‌بیت او، این وظیفه را عهده‌دار بوده‌اند; از این رو، برای بیان و فهم حکم شرعی‌، باید به فقیه جامع الشرایط مراجعه کرد و مقلّدان برای حلال بودن یا حرام بودن مسئله‌ای نمی‌توانند به قرآن استناد کنند، چرا که استنباط از قرآن‌، کار تخصّصی است و با توجّه به روایات و دیگر منابع‌، استنباط ممکن می‌باشد; در عین حال‌، قرآن مجید می‌فرماید: "فَلاَ تَخْضَعْن‌َ بِالْقَوْل‌ِ فَیَطْمَع‌َ الَّذِی فِی قَلْبِه‌ِی مَرَض‌ٌ;(احزاب‌،32) پس به گونه‌ای هوس‌انگیز، سخن نگویید که بیماردلان در شما طمع کنند." منظور از خضوع در سخن‌، این است که زن به گونه‌ای لحن کلام خود را نازک کند که مردان را به شهوت بیندازد; از این گونه سخن گفتن‌، نهی شده است‌.(تفسیر المیزان‌، علامه طباطبایی‌، ج 16، ص 309، جامعه مدرسین قم‌.) بر این اساس‌، اصل سخن گفتن با رعایت شرایط و ضوابط آن‌، اشکالی ندارد; در این جا لازم است که فتوای مقام معظم رهبری‌(مدظله‌) ملاحظه شود: "شنیدن صدای زن به صرف این که صدای زن است اشکال ندارد; بله اگر صدای زن ریبه‌ناک و مهیّج باشد، گوش دادن آن جایز نیست‌."(رساله مراجع‌، ج 2، ص 809، استفتائات مقام معظم رهبری‌، دفتر انتشارات اسلامی‌.)