در آیات شریفة 24 الی 37 در سورة مبارکة ذاریات (هل اتیک حدیث ضیف ابراهیم) مگر حضرت ابراهیم7 با آن علم نبوت خود نمی‌دانست که این‌ها ملائکة اله
پیامبران بسته به درجاتشان به اذن خدا از غیب و ملکوت با خبرند و حقایق را می‌بینند، ولی این آگاهی‌ها بدین معنا نیست که آنها همیشه از همه چیز آگاهند. در قرآن داستان حضرت موسی و خضر روایت شده که این سخن را می‌توان به روشنی در آن یافت. حضرت موسی7 با این که از پیامبران اولواالعزم است، ولی از منویات حضرت خضر آگاه نبود، این جریان در آیات 60 الی 82 سورة کهف بازگو شده است. دیگر پیامبران نیز این چنین‌اند و چه بسا به مصالحی خدای متعال حقایق را از چشم آنها بپوشاند. این مسأله با توجه به بعد بشری آنها به خوبی قابل درک است. آنان وظیفه دارند مانند دیگران زندگی کنند و در بسیاری موارد چه بسا نتوانند از آگاهی‌های خود استفاده کنند و جریان طبیعی این عالم را بر هم زنند. حضرت ابراهیم7 نیز با اینکه از ملکوت آسمان‌ها و زمین آگاه بود " وَکَذَ َلِکَ نُرِی‌َّ إِبْرَ َهِیم‌َ مَلَکُوت‌َ السَّمَـَوَ َت‌ِ وَالاْ ?َرْض‌ِ وَلِیَکُون‌َ مِن‌َ الْمُوقِنِین‌َ "(انعام،75) ولی هر جا خدا صلاح ندارد، از حقایق بی‌خبر می‌ماند. ـ ترس حضرت ابراهیم7 از این بود که نکند آنها در پی شرّی و طرح خصومتی به منزل او آمده باشند; این شر می‌توانست مربوط به مردم باشد; چرا که آنها از اهل آن دیار نبودند. توضیح این که حضرت ابراهیم7 وقتی برای آن هاغذا آماده کرد، آنها دست به غذا نبردند و این در فرهنگ آنان و بسیاری از فرهنگ‌های روزگار ما معنای خوبی نداشته و ندارد و نشان دهندة خصومت و ناراحتی است. حضرت از این نوع برخورد احساس کرد آنها در پی طرح خصومتی به منزل او آمده‌اند که با شناختن آنها نگرانی او برطرف شد.(ر.ک: تفسیر نمونه، آیت الله مکارم شیرازی و دیگران، ج 22، ص 346 ـ 347، دار الکتب الاسلامیه، چاپ سوم، 1367 ش.)
اضافه کردن دیدگاه جدید