خواهرم نمازش را خیلی تند می‌خواند، به طوری که طمأنینه ندارد و اذکار رکوع و سجود در حال حرکت می‌گوید. هرچه با او صحبت می‌کنیم‌، توصیه می‌نم

اولاً: خداوند را سپاس‌گزار باشید که خواهر شما نماز می‌خواند و از کسانی نیست که هنگامی به نماز خواندن دعوت می‌شوند. آن را به مسخره می‌گیرند. "وَإِذَا نَادَیْتُم‌ْ إِلَی الصَّلَوَة‌ِ اتَّخَذُوهَا هُزُوًا وَلَعِبًا ذَ َلِکَ بِأَنَّهُم‌ْ قَوْم‌ٌ لآ یَعْقِلُون‌;(مائده‌،58) و هنگامی که ]به وسیلة اذان‌[ به نماز می‌خوانید، آن را به مسخره و بازی می‌گیرند، زیرا آنان مردمی‌اند که نمی‌اندیشند." ثانیاً. ما موظف به تکلیف هستیم نه نتیجه‌; یعنی ما وظیفه داریم ارشاد و هدایت و امر به معروف کنیم‌، ولی وظیفه نداریم کاری کنیم که حتماً دیگران به سخنان هدایتگر ما عمل کنند. اگر این‌گونه باشد. پس پیامبران هم به وظیفه‌شان عمل نکرده‌اند. چون بسیاری از کسانی را که پیامبران ارشاد و هدایت کردند، سخنان هدایتگر پیامبران را عمل نکردند. می‌گویند حضرت نوح‌غ در مدت نهصد و پنجاه سال نبوتش‌، تنها هفتاد نفر به او ایمان آورند. ثانیاً، یکی از شرایط امر به معروف‌، تأثیر آن است‌. اگر بدانیم که امر به معروف تأثیر نمی‌گذارد، تکلیف از ما ساقط است‌. رابعاً همیشه توصیه و گفتن پی در پی‌، اثر مطلوب ندارد، بلکه ممکن است موجب لجاجت شود، بلکه باید به صورت متناوب و با فاصله‌، تذکر داد. دوستانه تذکر داد. احکام و شرایط نماز را بیان کرد. کاری کرد که عشق و محبت خدا در او افزون شود و تا از نماز لذت ببرد، در این صورت‌، با طمأنینه نماز خواهد خواند.