خداوند بارها در قرآن کریم ما را به مهربان بودن خودش بشارت داده است; پس چرا ما این قدر از مرگ و عذاب قیامت میترسیم؟

رحمت و مهربانی خدا شامل تمام بندگان و موجودات میشود; و رحمان و رحیم است و بندگان پرهیزگارش را بسیار دوست دارد و رحمت عام او، حتی شامل خطاکاران نیز میشود و در صورتی که توبه کنند، خداوند تمام گناهان آنها را میبخشد، چنانکه میفرماید: بگو ای بندگان من که بر خود اسراف و ستم کردهاید، از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه گناهان را میآمرزد، زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است.(زمر، 53، ترجمه آیة اللّه مکارم شیرازی، دارالقرآن الکریم، 1376.) ترس از خداوند و عذاب او، خود از مهمترین نعمتها و از بهترین جلوههای رحمت الهی است; زیرا اگر چنین نبود، انسانها در حق همدیگر، بسیار ظلم میکردند و با ارتکاب انواع معاصی، از مسیر کمال باز میماندند. شهید مطهری; دربارة مفهوم ترس از خدا میگوید: ذات خداوند موجب ترس و وحشت نیست; امّا اینکه میگویند از خدا باید ترسید; یعنی از قانون الهی باید ترسید; در دعا وارد است: "یا من لایرجی الا فضله و لایُخافُ الا عَدْلُه" ای کسی که امیدواری به او، امیدواری به فضل و احسان اوست و ترس از او، ترس از عدالت اوست، و باز در دعا آمده است: تو سرهی از اینکه از تو ترسی باشد، جز از ناحیة عدالت، و از اینکه از تو جز امید نیکی و بخشندگی توان داشت. عدالت نیز امر موحش و ترس آوری نیست. انسانی که از عدالت میترسد، در حقیقت از خودش میترسد که در گذشته خطا کرده و یا میترسد که در آینده به حقوق دیگران تجاوز کند.(ده گفتار، شهید مرتضی مطهری;، ص 19 و 18، انتشارات صدرا.) اما جهت ترس ما از مرگ و عذاب روز قیامت با وجود مهربانی و لطف بی حساب خداوند برای این است که به هر حال هم او ]خداوند[ خودش خبر داده است که من در عین لطف و رحمتم برای گناهکاران عذابی سخت فراهم کردهام "إِنَّ رَبَّکَ لَذُو مَغْفِرَةٍ وَ ذُو عِقَابٍ أَلِیم;(فصلت،43) پروردگار تو دارای مغفرت و ]هم[ دارای مجازات دردناکی است." "نَبِّئْ عِبَادِیَّ أَنِّیَّ أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِیم # وَأَنَّ عَذَابِی هُوَ الْعَذَابُ الاْ ئَلِیم;(حجر،49ـ50) بندگان مرا آگاه کن که من بخشنده و مهربان هستم و ]این که[ عذاب و کیفر من ]نیز[ همان عذاب دردناک است!" کدام انسان است که یقین کند که مراتب بندگی را بجا آورده و از اوامر الهی تخلف نکرده است تا از قیامت و از عذاب دردناک او خود را در امان دیده و ترسناک نباشد. البته هستند و بودهاند اولیأ الهی که مرگ را القأ و محبوب خود میدیدهاند و نه تنها هراسی از مرگ نداشتهاند بلکه آن را اول راحتی خود میدانستهاند مانند امام خمینی که فرمود من با آرامش و قلبی مطمئن پروردگارم را ملاقات میکنم. البته در کنار این مطلب همواره ترس از عذاب الهی وجود داشته است.