حكمت و فلسفه قرائت آیه شریفه آمن الرسول بما انزل الیك چیست‌؟

خواندن این دو آیه با دقت و توجه در مفهوم آن‌، فواید و ثمرات زیادی دارد. 1. انسان را متوجه ذات الهی می‌كند، چون نخستین فایده تلاوت هر آیه یاد خداست‌. 2. انسان را به خدا نزدیك و روح را صفا و لذت می‌بخشد، چون با یاد خدا و توجه به او انسان از مادیات جدا و به خدا و معنویات نزدیك می‌گردد. 3. روح تسلیم و اطاعت از دستورات الهی‌، در انسان شكوفا می‌گردد. 4. توجه و اعتقاد انسان به اصول دین زیادتر می‌شود; چون آیه متضمن اصول دین‌، توحید، نبوت و معاد است‌. 5. انسان با خواندن این دو آیه ناتوانی و ضعف خود را در برابر ذات لایزال الهی‌، ابراز می‌كند و عرضه می‌دارد: پروردگارا ما فراموش كردیم‌، یا خطا نمودیم ما را مؤاخذه مكن پروردگارا تكلیف سنگینی بر ما قرار مده آن چنان كه ]به خاطر گناه و طغیان‌[ بر كسانی كه پیش از ما بودند قرار دادی‌. 6. در پایان آیه انسان به درگاه الهی توبه می‌كند و آمرزش گناه خود را از خدا طلب می‌كند و عرض می‌كند: خدایا آثار گناه را از ما بشوی و ما را ببخش و در رحمت خود قرار ده تو مولا و سرپرست مائی ما را بر كافران پیروز گردان‌. در روایات امامان معصوم‌، اجر و فضیلت زیادی برای تلاوت این دو آیه بیان فرموده‌اند: پیامبراكرم‌9 می‌فرماید: از جانب خداوند به من خطاب شد به تو و به امت تو گنجی از گنج‌های بهشت عطا كردم و آن فاتحة الكتاب و آیه آخر سوره بقره است‌.(تفسیر نور الثقلین‌، الحویزی‌، ج 1، ص 308، نشر دار الكتب العلمیه‌.) در حدیث دیگر فرمود: كسی كه قرائت كند چهار آیه از اول سوره بقره و آیة الكرسی و دو آیه بعد از آن و سه آیه آخر سورة بقره هرگز آن چه نمی‌پسندد و كراهت دارد به او نمی‌رسد و شیطان به او نزدیك نمی‌شود و قرآن را فراموش نمی‌كند.(تفسیر نور الثقلین‌، الحویزی‌، ج 1، ص 308، نشر دارالكتب العلمیة / كنز الدقائق‌، میرزا محمد مشهدی‌، ج 1، ص 700، مؤسسه نشر الاسلامی التابعة لجماعة المدرسین‌.) با توجه به فضیلت و ثواب زیادی كه در روایات برای قرائت این آیات بیان شده و با در نظر گرفتن محتوای جامع و ارزشمندی كه این آیات در بر دارد، در بعضی از مساجد پس از نماز جماعت به جای تعقیب نماز این دو آیه كه آخرین آیات سوره بقره می‌باشندقرائت می‌شود، بعضی از مفسران گفته‌اند: "این دو آیه در بردارنده خلاصه و چكیده‌ای از احكام و مطالبی می‌باشند كه در سورة بقره آمده‌".(تفسیر المیزان‌، علامه طباطبایی‌، ج 2، ص 440، نشر مؤسسة اعلمی‌.)