حدّ یا حدود روزه خواری حرام چیست‌؟ این امر به استناد کدام آیه یا حدیث است‌؟

1. در بخش‌هایی از صریح‌ترین و مشهورترین آیه شریفه دربارة روزه می‌خوانیم‌: "یـَاَیُّهَا الَّذین‌َ ءامَنوا کُتِب‌َ عَلَیکُم‌ُ الصّیام‌ُ... فَمَن کان‌َ مِنکُم مَریضـًا اَو عَلی‌َ سَفَرٍ فَعِدَّة‌ٌ مِن‌اَیّام‌ٍ اُخَرَ وعَلَی الَّذین‌َ یُطیقونَه‌ُ فِد یَة‌ٌ طَعام‌ُ مِسکین‌ٍ فَمَن تَطَوَّع‌َ خَیرًا فَهُوَ خَیرٌ لَه‌ُ... فَمَن شَهِدَ مِنکُم‌ُ الشَّهرَ فَلیَصُمه‌ُ; (بقره‌، 183و184) ای کسانی که ایمان آورده‌اید! بر شما روزه نوشته شده‌... و هر کس از شما بیمار یا مسافر باشد، تعدادی از روزهای دیگر را ]روزه بدارد[ و بر کسانی که روزه برای آن‌ها طاقت فرساست ]هم چون بیماران مؤمن‌، پیرمردان و پیرزنان‌[، لازم است کفّاره بدهند; یعنی مسکینی را اطعام کنند و چنان چه از روی اطاعت و فرمان‌بری خالصانه از خدا روزه بگیرید بهتر است از این که این اقدام از روی اکراه باشد... پس آن کس از شما که در ماه رمضان در حَضَر باشد، روزه بدارد...". 2. با چنین تصریحی از آیه شریفه بر وجوب روزه که در دو قسمت آن آمده است‌: "کُتِب‌َ عَلَیکُم‌ُ الصّیام‌ُ" و "فَمَن شَهِدَ مِنکُم‌ُ الشَّهرَ فَلیَصُمه‌ُ" تردیدی باقی نمی‌ماند که ترک روزه و افطار عمدی آن بدون عذر شرعی در ماه رمضان حرام است‌. 3. در همین آیة شریفه‌، ناتوانی‌، بیماری و سفر به عنوان عذر شرعی روزه خواری بر شمرده شده است‌، یعنی در موارد فوق‌، تکلیفی به نام روزه بر شخص مسلمان وجود ندارد. از این رو، در غیر از موارد فوق‌، افطار روزه‌، حرام بوده‌، خود یکی از حدود روزه خواری حرام به حساب می‌آید که در آیة شریفه بدان ها تصریح شده است‌. 4. نکته‌ای که به نظر می‌رسد بیش‌تر در ذهن پرسش‌گر محترم مطرح بوده‌، حکم روزه خواری علنی است‌. بی‌تردید، وقتی صراحت آیة شریفه در وجوب روزه‌، مقتضی آن است که حتی خوردن روزه به طور مخفیانه در منزل شخصی روزه خوار حرام می‌باشد; بدیهی است‌، حرمت خوردن آن به طور علنی و آشکار دو چندان خواهد بود; چرا که این کار، حریم ماه رمضان را در انظار و دیدگاه عموم‌، می‌شکند و البته این ماه و اهمیت روزه را در صحنه علنی جامعه‌، خدشه دار می‌سازد; حتی اگر، آیه و روایتی در این باره نداشته باشیم‌، با مقدماتی که ذکر شده این که روزه خواری علنی‌، در مقایسه با افطار مخفیانه آن‌، جای توبیخ و سرزنش بیش‌تری دارد; امری بدیهی است‌. 5. در کتاب شریف وسایل الشیعه‌، کتاب "الامر و النهی‌"، باب 41، که نام آن‌، باب تحریم تظاهر به منکرات است‌، روایات تکان دهنده‌ای از امامان‌: در این باره نقل شده است‌. آیا روزه خواری علنی‌، تظاهر به منکر نیست‌؟ و به همین دلیل‌، آیا آن تعابیر مهم در روایات فوق‌، شامل این مورد نمی‌شود؟ در بخشی از یکی از روایات فوق از امام زین‌العابدین‌به دنبال شمارش تفصیلی آثار گناهان‌، آمده است‌: "والذنوب التی تدیل الاعدأ: المجاهرة بالظلم و اعلان الفجور و اباحة المحظور و عصیان الاخیار و الانطیاع للاشرار; از گناهان که سبب غلبه دشمنان می‌شود عبارتند از آشکارا مرتکب ظلم شدن‌، فسق و فجور علنی‌، مباح دانستن امور ممنوعه الهی‌، نافرمانی از نیکان و پیروی از اشرار و بدان‌." حال‌، آیا خوردن علنی روزه‌، مباح دانستن آشکار امور ممنوع الهی نیست که در فرمایش امام بزرگوار از آن به گناهان که سبب غلبه دشمن می‌شود، یاد شده است‌؟