برخی در میان جمع روزه می‌خورند و می‌گویند مریض هستیم‌، حکم این افراد چیست‌؟

قرآن کریم‌، در آیه 12 سورة حجرات قانون کلی و عمومی را بر همه بیان کرده است‌: "یَـََّأَیُّهَا الَّذِین‌َ ءَامَنُواْ اجْتَنِبُواْ کَثِیرًا مِّن‌َ الظَّن‌ِّ إِن‌َّ بَعْض‌َ الظَّن‌ِّ إِثْم‌ٌ وَ لاَ تَجَسَّسُوا...;(حجرات‌،12) ای کسانی که ایمان آورده‌اید از بسیاری از گمان‌ها بپرهیزید، چرا که برخی گمان‌ها گناه است‌، و هرگز در ]کار دیگران‌[ تجسس نکنید..." بر اساس این آیه مسلمان موظف است‌، هر گاه گمان بدی نسبت به مسلمانی در ذهنش پیدا شد، در عمل تا مادامی که یقین نکرده است کوچک‌ترین اعتنایی به آن نکند و طرز رفتار خود را دگرگون نسازد و مناسبات خود را با طرف تغییر ندهد. دیگر این که تا آن جا که ممکن است کردارها و حرف‌های دوستان را بر صحت حمل کنیم و احتمالات صحیحی را که در مورد آن عمل وجود دارد در ذهن خود مجسم سازیم‌. چنان که در روایات دستور داده شده که‌: "اعمال برادرت را بر نیکوترین وجه ممکن حمل کن‌، تا دلیلی بر خلاف آن پیدا شود و هرگز نسبت به سخنی که از برادر مسلمانت صادر شده گمان بد مبر، مادامی که می‌توان محمل نیکی برای آن بیابی‌."(نهج البلاغه‌، کلمات قصار، کلمه 360.) بر اساس این آیه و روایات‌، تا مادامی که یقین به دروغ بودن حرف این افراد نکردیم‌، حق تجسس و گمان بد نسبت به آنان نداریم‌; بله در صورتی که بخواهیم با این افراد دوست صمیمی شویم و رفت و آمد کنیم مناسب است تا حدودی از راست یا دروغ بودن حرف‌شان مطمئن کردیم تا در آینده دچار مشکل نشویم‌.(ر.ک‌: تفسیر نمونه‌، آیت اللّه مکارم شیرازی و دیگران‌، ج 22، ص 181، دارالکتب الاسلامیة‌.) ناگفته نماند این وظیفه ما نسبت به این افراد است اَمّا وظیفه این افراد در صورتی که بیمار باشند و نتوانند روزه بگیرند این است که از خوردن غذا در میان جمع خودداری کنند و گرنه حاکم شرع می‌تواند آنان را به خاطر زیر پا گذاشتن قانون شرع‌، تنبیه کند.