با توجه به این که اسلام مخالف نظام طبقاتی و برتری قومی و قبیله‌ای است‌، پس چرا سادات بر دیگران برتری دارند؟

با توجه به نکات ذیل‌، اختصاص نیمی از سهم خمس به بنی هاشم‌، با روح عدالت اجتماعی اسلام‌، هیچ گونه منافاتی ندارد: 1. اولاً ; سهمی که در خمس برای سادات معین شده فقط به نیازمندان آن‌ها اختصاص یابد، آن هم به اندازة نیاز یک سال آن‌ها، بنابراین تنها از کار افتادگان‌، بیماران‌، کودکان یتیم و یا افراد دیگری که به علّتی مشکل مادی از نظر هزینه زندگی پیدا کرده‌اند، حق استفاده از آن را دارند. 2. ثانیاً; مستمندان و نیازمندان سادات‌، حق ندارند، چیزی از زکات مصرف نمایند. 3. ثالثاً; اگر سهم سادات‌، از نیازمندی سادات موجود بیشتر باشد، باید آن را به بیت المال ریخت و در مصارف دیگر مصرف نمود. حال با توجه به نکات فوق‌، روشن است که در حقیقت هیچ گونه تفاوت و امتیازی از نظر مادّی بین سادات و غیر سادات گذارده نشده است‌; زیرا نیازمندان غیر سادات می‌توانند مخارج سال خود را از محل زکات بگیرند، ولی از خمس محرومند، و نیازمندان سادات نیز تنها می‌توانند از محل خمس استفاده کنند، اما حق استفاده از زکات را ندارند; زیرا محروم بودن سادات از دست یابی به اموال عمومی (زکات‌) در حقیقت برای دور نگهداشتن خویشاوندان پیامبر9 از این سهم است‌، تا بهانه‌ای به دست مخالفان نیفتد که پیامبر9 خویشان خود را بر اموال عمومی مسلط کرده است‌، از طرف دیگر، خداوند متعال‌، می‌خواهد، سادات به خاطر نزدیکی که به پیامبر9 دارند، منزه و محترم باشند. و به چرک (زکات‌) اموال مردم محتاج نباشند، لذا خمس را تا حدی که رفع نیازشان بکند، برای آنان قرار داد تا به ذلت و خواری نیفتند، بدیهی است‌، این احترام معنوی که خداوند نسبت به سادات مقرر فرموده است‌، یک نوع احترام نسبت به شخص پیامبر9 و احترام به زحمات بی‌پایان او در راه هدایت مردم است‌، به دیگر سخن باید پذیرفت که اهل بیت و سادات‌، محترم و مکرمند، لکن نه به عنوان یک قوم یا نژاد، بلکه به اعتبار اینکه ذریة پیامبر9 هستند، تجلیل از آن‌ها، تجلیل از پیامبر9 و تکریم از ارزش ها، توحید، عدالت و... است‌.( ر.ک‌: تفسیر نمونه‌، آیت اللّه مکارم شیرازی و دیگران‌، ج 7، ص 182، دارالکتب الاسلامیة / تفسیر المیزان‌، علامه طباطبایی‌;، ترجمه سیدمحمد باقر موسوی همدانی‌، ج 9، ص 157، نشر بنیاد علمی و فکری علامه طباطبایی / پرسشها و پاسخهای مذهبی‌، آیت اللّه مکارم شیرازی و جعفر سبحانی‌، ص 168 ـ 172، انتشارات نسل جوان‌. )